مجله ToneAudio اخیرا مطلبی در مورد ویتوس 050 تو مد Class A/B نوشته که جالبه بخونیدش.

تو این تحلیل تحلیل گر به یک نکته مهم اونم باس ویتوس اشاره داره که میگه برخلاف خیلی از ترانزیستوری هایی که بنظر باس کیپ و خوبی میدهند ویتوس باس رو به شکلی دیگه رندر میکنه و جیم اسمیت هم تو کتابش دقیقا نوشته که باس طبیعی اون حالت کیپی که بیشتر ترانزیستوری ها پخش میکنند نیست و تو این شاخص ویتوس پاسخی درست و طبیعی داره.

دلیل نزدیکی ویتوس به بهترین آمپلی فایرهای خوب لامپی همون پاسخ خطی اش تو میکرو هست.

تحلیل رو بخونید:

http://www.tonepublications.com/gear/the-vitus-audio-ss-050-amplifier/

After Break-in and going through regular power cycles, it takes about 30 minutes to fully stabilize in normal play.

The highest strength of the SS-050 is the inner detail and lack of grain it presents. While some might prefer the somewhat dreamier, more romantic presentation of the SS-010 monoblocks, they are only 25 watts of pure Class-A power, somewhat more limiting in speaker options. 100 watts per channel just offers more opportunity to mate the SS-050 with different speakers.

This amplifier is solidly on the top of the mountain with the worlds best; one of a small handful that sounds like neither solid state nor vacuum tubes. On one level, it has no sound at all; merely presenting the music it’s fed in a completely honest way. Of course, the downside to all this honesty is much will be required of your source components.

Again, I was impressed with not only the weight, but also the subtle texture and roundness of the opening bass riffs in this track. When I turned this up, perhaps too loud, the placement of the snare drum remained rock solid, just in front of the soundstage on the right side, and did not fall back into the mix. However, when I went back to my early stamper originals, it was plainly obvious that these records were produced from digital safety masters; another layer of detail was now available.

Though it is a somewhat worn out audiophile cliché, that is often overused, the SS-050 is truly an amplifier that adds or subtracts nothing (or at least very precious little) to the recording; it just pulls everything that is available out so you can hear it. If you’ve ever compared the sound of a very dirty record, to one that you’ve just spent time meticulously cleaning, this is the effect the SS-050 will have on your music collection.

High frequencies are delicately rendered, without a hint of graininess. Overtones sound clean, with cymbals and percussion sounding correct without being overdone. Acoustic bass again has the correct amount of natural resonance without being loose and whumpy, yet without making the mistake of being overdamped. This is a trap that many solid-state amplifiers make and while this may appeal to a segment of audiophilia that is looking for really tight bass, is not what an upright bass sounds like in a room. All the way through the frequency spectrum, the SS-050 always retains a delicacy that many think solid state is not capable of producing, and was only reserved for vacuum tubes.

However it’s sound quality is without peer. I put the SS-050 up at the pinnacle of solid-state amplifier design that in many ways surpasses the best vacuum tube designs I’ve heard, yet having none of the inconvenience associated with tubes. This amplifier will sound just as good 25 years from now as it does today. And when you consider that over that period of time, you will have bought about 10 sets of 6550 output tubes, the SS-050 becomes a much more practical investment.

If you are looking for the anchor to an ultimately minimalist system, this amplifier should be at the top of your list. And it is available in silver and black as well as the bright gold you see here.

Read More

جیم اسمیت رو میشناسید ، من قبلا کتاب Get Better Sound ایشون رو معرفی کرده بودم و الان ایشون یک DVD آماده کرده اند که تو این دی وی دی شما با سیستم Setup کردن ایشون بصورت فیلم آشنا میشوید.

Now you can SEE how Jim Smith sets up systems to perform well above their previous level.*  Visit several sites where Jim voiced the system. See what was required to make the system come alive.

Visit Jim’s music room as he explains and demonstrates in detail just what’s needed to extract the last bit of performance from any system.  Hint – You probably don’t know all these tips!

See tricks for Magneplanar & Avantgarde set-ups from the guy who wrote the original Maggie manuals and who won 5 out of 7 “Best-of-Show” awards with his various Avantgarde demos.

Even though a few tips feature special speakers, these techniques are almost all directly applicable to the speakers and system that you have right now.

In addition to some all new topics, Jim has chosen the most relevant tips from the Get Better Sound set-up manual.  They are things that you’ll want to do.  He discusses them in an easy-to-understand style.  But he pulls no punches to be sure you have the information that’ll make a REAL difference.

Jim debunks a number of the recurring myths that prevent most audiophiles from getting much more from their systems.  He calls these persistent-but-incorrect myths “Audiophile Common Knowledge”.

هر ساله نمایشگاه Rocky Mountain Audio Fest بنام اختصاری RMAF تو دنور برپاست و امسال هم از 15 تا 17 اکتبر در جریان بود.

مایک هم اونجا حضور داره و با دو تا ست دمو داشته :

http://audiofederation.com/blog/categories/shows/rmaf-2010/

http://www.6moons.com/industryfeatures/rmaf2010/1.html

http://www.enjoythemusic.com/rmaf_2010/

http://www.theaudiobeat.com/show.htm

http://blog.stereophile.com/rmaf2010/

http://www.stereotimes.com/RMAF2010.shtml

http://www.positive-feedback.com/Issue52/rmaf.htm

http://www.positive-feedback.com/Issue52/rmafjp.htm

http://www.positive-feedback.com/Issue52/rmafma.htm

http://www.positive-feedback.com/Issue51/rmaf11.htm

http://www.positive-feedback.com/Issue51/rmaf1.htm

http://www.positive-feedback.com/Issue52/rmaf_awards.htm

http://www.soundstagenetwork.com/index.php?option=com_content&view=section&layout=blog&id=12&Itemid=199

http://www.martinloganowners.com/forum/showthread.php?t=11398

http://www.stereomojo.com/RMAF%202010/RockyMountainAudioFest2010pt1.htm

خود مایک احتمالا یک گزارش کامل با عکس قرار بده که لینکش رو میگذارم.

خوش بگذره

دیشب حول و حوش ساعت 10 بود که برای کاری رفته بودم بیرون و در برگشت نزدیکای پارک وی بودم که دیدم موبایلم زنگ خورد و دیدم شماره yaramana افتاده. فکر کنم 9 ماهی میشد نرفته بودم یارامانا و دیدم بد نیست آقای رحمانی رو بعد از مدتها ببینم.

خبر اینکه دو تا ویتوس یکی 25 واتی (مدل SS-010)  و یکی 50 واتی اومده بود اونجا و یکیشون دمو شده بود، دوتا هم بلندگوی جدید سونوس فابر و یک آمپ Class A آقای نلسون Pass هم اونجا حضور داشتند و یه بلندگوی ویلوسون ساشا هم اونجا صدا پخش میکرد. مثل اینکه یک ست رفرنس پری آئودیوریسرچ هم اومده بود و رفته بود.

بعد از کمی سلام و خوب هستید و چه خبر و اینجور حرف ها نشستیم صدای ساشا و مکس رو گوش دادیم و آخرش هم ویتوس رو بردیم تو مدار با ویلسون الگزاندریا.

بنظر من اگر فرصت داشتید این صدا رو بشنوید چون درایو کردن این بلندگوی خیلی بزرگ با 25 وات ویتوس ای که Break-in نشده خیلی اتفاق جالبیه. نمیگم صدا ایده ال بود اما اگر کسی تجربه شنیدن یک آمپ Break-in نشده زیر 100 وات رو با بلندگوی بد درایوی مثل الگزاندریا داشته باشه حتما از صدایی که ویتوس 25 واتی پخش میکنه تعجب خواهد کرد.

ویتوس مثل همیشه آروم بود و برخلاف خیلی از آمپلی فایرهای موجود بازار حالتی Impressive و فوروارد نداشت ، ویتوس Micro Dynamic خوبی داره و decay سازها نه تنها خوب شنیده میشه بلکه اون حالت پیوسته و غیر مکانیکال تو میکرو داینامیک حس میشه.

ظرافت صدای ویتوس رو من در هیچ آمپ ترانزیستوری ندیدم و برخلاف صداهای Impressive که شنونده های مبتدی رو جذب میکنند ویتوس صدایی به شما میده که میتونید در دراز مدت بهش گوش بدید.

یک چیز رو فراموش نکنید اونم اینکه فقط میکرو داینامیک همه چیز صدا نیست و از نظر هارمونیکی هم یک آمپ باید Color و Purity بالایی داشته باشه و بتونه موسیقی رو تو این شاخص خوب پخش کنه. ویتوس بعد از break-in تو این شاخص میاد بالا اما من میدونم تو این شاخص باید ما برق خوبی داشته باشیم و زمانی میتونیم از ویتوس حداکثر پاسخ رو بگیریم که یک AC Regenerator خوب داشته باشیم (رومی Pure Power رو پیشنهاد میکنه).

(در مورد مفاهیم Tone Color و میکرو داینامیک و این جور چیزا حتما سرفرصت توضیحاتشون رو تو هم ادامه بحث Subjective Audio میدم)

من خودم دوست دارم ویتوس این AC Regenerator رو بسازه و به مشتری هاش بده و منم خیلی بهش اصرار کردم این کار رو بکنه .

مشکل فیلترهای برق اینه که Tone Color و Purity اونرو میبرند بالا اما میشاشند به میکرو داینامیک صدا و صدا اون حالت زنده، Vibrant و باحال رو از دست میده پس خیلی مهمه اون AC Regenerator بدون خراب کردن داینامیک بتونه خلوص Tone رو افزایش بده.

یک چیز جالب اینکه ویلسون مکس کنار ویلسون الگزاندریا خیلی شبیه به خروس بود ، نمیدونم چرا ویلسون الگزاندریا اینهمه از مکس قشنگ تر طراحی شده و اصلا از نظر شکل ظاهری مکس ربطی به الگزاندریا نداره هرچند من تا به این لحظه بلندگویی به زیبایی الگزاندریا ندیدم و صداش هم تو ناحیه وسط و بالا بشکل کاملا مشخصی از مکس بهتره.

خبر دیگری هم نبود ، منم الان از تایپ کردن خسته شدم و شما رو به خدای های فای میسپارم.

مدتیه وقت نشد تو سایت بنویسم  و شاید تا مدتی به همین شکل وقت نشه مطلبی اضافه کنم ، این روزها گاهی به سایت مایک (مایک جدیدا خیلی فعال شده که این موضوع برای من خوشحال کننده هست) و رومی سر میزنم و خبری هم از دنیای های فای ندارم .

اوضاع هم خوبه و بیرون دهکده همه چیز روبراهه ، منم مشغول کارهای خودم هستم.

امروز 24 آبانماه روز های فای هست و من یک سال پیش در چنین روزی خبر ورود مارتن رو شنیدم ، خبر خیلی خوشحال کننده ای بود و منو امیدوار کرد بتونم روی ورود برندهای خوب دیگری هم مثل ESP حساب کنم.

بازار ایران میتونه هم تو قیمت های پایین و هم تو قیمت های بالا برندهای خیلی بهتری رو تجربه کنه و فکر میکنم اگر این روند مثبت ادامه دار باشه ما شاهد تغییرات جالبی باشیم هر چند فراموش نشه صدای خوب گرفتن فقط با سرهم کردن برندهای خوب بدست نمیاد و شنونده باید آگاهی و تجربه لازم رو در گرفتن صدای خوب داشته باشه و من تو این مورد دوم بیش از مورد اول تو سایتم وقت گذاشتم و مطلب نوشتم.

چیزی که جالبه اینه که مارتن بعد از یک سال انتظار هنوز به ایران نرسیده البته آقای رحمانی همین چند روز پیش به من گفتند همه سفارشات مارتن و ویتوس و آئودیو ریسرچ و ویلسون(از جمله  ساشا) و … رو یکجا در اولین فرصت از گمرک ترخیص خواهند کرد.

امیدوارم هرچه زودتر این اتفاق بیفته و ترخیص از گمرک اونقدر طول نکشه که من سال بعد روز 24 آبان 1390 بنویسم “دو سال پیش در چنین روزی مارتن اوکی شد و تا چند وقت دیگه از گمرک ترخیص میشه!!!” 😀

یادش بخیر چقدر پارسال ذوق زده بودم ، ببینید چی نوشتم :

https://www.hifi.ir/?p=2060

کجا اون همه شور و شوق رو جا گذاشتم خودم هم نمیدونم 🙂

به فکرم رسید یک انجمن تشکیل بدیم از افرادی که زمانی عاشق های فای بودند و الان مثل من از دهکده های فای اومدند بیرون.

خوش بگذره

برخلاف تصور رایج که اینطور فرض شد مشکلات صدای آمپلی فایر ها با ظهور Solidstate شروع شد باید بگم مشکل خرابی صدا از همون زمان لامپ ها شروع شد (http://en.wikipedia.org/wiki/Valve_audio_amplifier)  و بعد ها با اومدن ترانزیستور تکمیل شد. دلیل این موضوع اینه قبل از اینکه اصلا ترانزیستور ها پا به عرصه وجود بگذارند کمپانی های سازنده آمپلی فایر که همشون لامپی میساختند شروع کردند به طراحی آمپلی فایرهای پوش پول لامپی پرقدرت تو مد پنتود با فیدبک منفی بالا. میدونید که بهترین و خطی ترین پاسخ رو مد ترایود سینگل اندد لامپ داره اما طراحان آمپلی فایرهای لامپی به سمت گرفتن توان بیشتر رفتند و هم از حالت سینگل به سمت پوش پول روی آوردند و هم مد ترایود رو به پنتود که توان بیشتری میداد تغییر دادند و کار رو بجایی رسوندند که از یک آمپلی فایر لامپی توانی نزدیک به 600 وات گرفتند (مثل Audio Research) اما این توان زیاد به لطف فیدبک منفی زیاد و موازی کردن تعداد زیادی لامپ و استفاده از پوش پول و مد پنتود بدست اومد که همه این شاخص ها دقیقا باعث کاهش کیفیت صدا بودند.

این طراحان با اومدن ترانزیستور دیدند همین مسیر اشتباه رو میتونند به شکل بهتری با ترانزیستور انجام بدهند (هم حرارت تولیدی کمتر میشد و هم جای کمتری میگرفت و هم میشد براحتی تو تیراژ بالا تولیدش کرد)  و شروع کردند به ساخت آمپلی فایرهای پرقدرت ترانزیستوری بالای 100 وات و هنوز که هنوزه این روند اشتباه هم تو حوزه لامپ و هم تو حوزه ترانزیستور ادامه داره و مجلات هم از این حرکت پشتیبانی میکنند.

من بارها گفتم یک طراح غیر حرفه ای هم از لامپ و هم از ترانزیستور صدای بدی میگیره و یک طراح خوب از هر دو تکنولوژی پاسخ خوب میگیره (مثل نلسون و پیتر) و رومی هم همیشه گفته باید ببینید خود طراح چی در ذهنش داره و نمیشه به صرف تکنولوژی شما چیزی رو قضاوت کنید.

در شکل بالا که از سایت یکی از طراحان آمپلی فایر لامپی بنام Lynn Olson هست (این آدم تو فستیوالهای ترایود هم حضور داره) نشون داده شروع این مسیر اشتباه با لامپ بوده (تو شکل بالا ترانزیستوری ها با آبی و لامپی ها با زرد مشخص شدند) و البته از نگاه من فرقی نمیکنه با کدوم شروع بشه و چیزی که مهمه اینه که این  طراح هست که میتونه با ایده هاش به پاسخ مطلوب برسه و تکنولوژی فقط ابزار هست.

آقای Lynn Olson دقیقا آنچه گفتم رو بشکل دقیقتری شرح داده و گفته چطور طراحان آمپلی فایر های لامپی به مسیر اشتباهی وارد شدند، این لینک ها حتما رو بخونید :

http://www.nutshellhifi.com/library/tinyamps.html

http://www.nutshellhifi.com/library/tinyhistory1.html

http://www.nutshellhifi.com/library/tinyhistory1.html

http://www.nutshellhifi.com/library/FindingCG.html

http://www.audioxpress.com/resource/audioclass/

من همیشه گفتم از Audio Research لامپی همونقدر بدم میاد که از Soulution ترانزیستوری و از Audio Note لامپی همونقدر خوشم میاد که از Vitus ترانزیستوری. متاسفانه الانا با مد شدن لامپ ما شاهد تصحیح مسیر نیستیم بلکه مورون بازی همونه اما فقط شکلش عوض شده و ما باید بجای آمپلی فایر های پرقدرت ترانزیستوری باید نوع مورونی لامپی اش یعنی Audio Research و Conrad Johnson رو بخریم.

The Effects of Feedback on Harmonic Structure

The Williamson amplifier of 1947 was the design that did the most to popularise the “feedback cures all ills” philosophy. It is interesting during the period from 1948 to 1956, almost all commercial hi-fi amplifiers were Williamson topologies (with minor exceptions for Quad II, McIntosh, and EV Circlotron). During this formative period the mantra of “more power, lower THD” became the driving force in the industry. By 1960, ultra-wide bandwidth, heavy feedback, and Class AB EL34 and 6550 UL circuits ruled the industry.

In the span of twelve years, the traditional audio-engineering prejudice against high-distortion devices faded, opening the door to high-power pentodes and Class AB operation. Each “improvement” was characterized by an increase in device distortion, which was then “corrected” by more and more feedback. Transistors circuits with even higher feedback ratios were the next obvious step – after all, they had more power, lower THD, more bandwidth, and most important of all, cost less to build.

Norman Crowhurst wrote a fascinating analysis of feedback multiplying the order of harmonics, which has been reprinted in “Glass Audio,” Vol 7-6, pp. 20 through 30. He starts with one tube generating only 2nd harmonic, adds a second tube in series (resulting in 2nd, 3rd, and 4th), and then makes the whole thing push-pull (resulting in 3rd, 5th, 7th, and 9th), and last but not least, adds feedback to the circuit, which creates a series of harmonics out to the 81st. All of this complexity from “ideal” tubes that only create 2nd harmonic!

With real devices there are even more harmonics. In terms of IM, actual amplifiers have complex and dynamic noise floors thanks to the hundreds of sum-and-difference IM terms. That’s not even counting the effects of reactive loads, which adds a frequency dependency to the harmonic structure! (With reactive loads, additional harmonics appear due to the elliptical loadline seen by the power tubes. The elliptical load-line dips into the very nonlinear low-current region, resulting in an instantaneous increase in upper harmonics. This spectral “roughening” is most audible with strong low frequency program material and hard-to-drive horn or vented bass drivers.)

As Crowhurst noted, feedback mostly reduces the 2nd and 3rd harmonics, leaving the upper ones more or less alone, or sometimes even greater than before. Feedback fools the simple THD meter, but the spectrum analyzer sees through the shell game. Too bad raw power and almost useless THD measurements became the end-all and be-all for more than 50 years. If more engineers and reviewers had access to spectrum analyzers, the misleading nature of raw THD measurements would have been discovered earlier, and amplifier design might have taken a different course.

If device-level linearity and absence of high-order harmonics become your goal, then direct-heated triodes are the only way to go – they have about 1/3 the distortion of triode-connected pentodes and beam tetrodes. The spectral distribution is better as well. Seen in this context the Sakuma amps with their 300B direct-heated driver tubes start to make sense – with a 300B swinging 65V rms into a high-impedance transformer load, the driver will have very low distortion, maybe as low as 0.1% for push-pull drivers.

For once, the driver tube would be out of the picture as far as distortion is concerned — and this is much more rare than you would think. Very few amplifiers have driver sections with distortion 1/3 of the output stage and 5 dB or more of headroom — this is true for triode, pentode, or transistor amps as well! Much more typical is 1/2 or more distortion compared to the output, and 1 to 2 dB of headroom. As a result, 2A3 and 300B amps all sound different, depending on the linearity and current delivery of the driver circuit.

بی ربط به بحث بالا، نوشته رومی رو آوردم در مورد ساخت یک سینگل و نقد Lamm ML3 :

http://www.goodsoundclub.com/Forums/ShowPost.aspx?PostID=1461

What is important is to undusted that my view  less targets the Lamm ML3 but rather it targets the ML3 as a representative of entire class of amplifiers. When I told that Lamm ML3 is “fundamentally improper design” I did not mean to critique the ML3 specifically but rather the entire family of expensive Single-Ended amplifiers where the “cost became to be a major design impediment”. I will try to explain it further. People who have brain understand that everything in audio is learning experience and I would like to describe why I feel that “expensive SET” dose not comply with my vision of a “correct direction”. It is juts my opinion and it based on my own experience. Your mileage might wary but where did you see me to care about your mileage? Anyhow, I have my opineon and I agree with it, so it comes…

For beginning I would like to observe a SET amplifier as a progression of quality and price, in this case prices will be very much an applied tool. We all know that SET is very simple amplifier: usually 2-3 stages, few parts, short paths etc… Let pretend that price DOES have direct relationship to the quality of amplifier (or sound), in fact why shouldn’t it?  In today world a simple OK-performing SET made around “simple” 2A3, 45, 6C33C or 300B cost under $1000. There a number of Chinese companies that do chips SETs (under $500), AN (Audio Note) does their 300B set for under $600 I believe, there are a number of American companies who do very inexpensive sets (Bottlehead, AudioMirror and many others). The all sound better or worth but they in fact closer to “better sound” (with an adequate load) then many $20.000-$60.000  solid-state monsters build by Morons with diplomas of electricians (a long list of the companies goes here).

Do these $1000 SETs sound as good as SET could? Of course not – there is a quite a room for Sound from here. Now we begin to add price/expense and we will have a more or less proportional growth of quality (if the designer knows what he does). The specials case when people employ phony “expensive solution”, like use of 0.001 precision resistirs, gold transforms, or the chassis made form Agarwood with platinum bumper around the amplifier I will leave out of scope, as those actions have no relation to Audio.  So, regardless of the topology if your SET has more properly used chokes, better transformers, better power supplies, better amps design, better assembling techniques, better drivers (very critical), better protection and control, better tubes and many other factors then the amps could add quality and price. Still, any SET is basically is 2-3 dozens of parts and soon or later, regardless what you do you reach a “price threshold” where better parts, better supplies, better assembling techniques, better tubes do not add anything anymore within any MEANINGFUL scale. My estimate, based upon my experiences, that a self-cost of a pair of SET monoblocks at hits the “price threshold” level would be around $4000-$5000 for the amps that use low voltage output tubes and $7000-$8000 for amps that use high voltage transmission tubes. From here there is only one way to add quality and consequentially price to your SET – to improve further the only thing that maters in SETs: the output transformer (OPT).

The OPT is the main bitch of any SET and in the same time it is a subject of glory of any SET.  Something very positive happens to Sound when goes through transformer, the key is that the transformer should be good and it arguably should be the only transformer in a unit. So, the OPT: the frequency response, articulation, dynamic, tone, inner-tonal connectively, balance between “resolution” and “space” and  whatever else you might value in Sound came in it’s majority from the quality of OPT of SET. A person whose amps is at the “thresholds prices level” from here might jump into all imaginable OPT exotica, chasing in Sound whatever he fells needs to be chaise. A good OPT might cost a few thousand dollars it is all depends of the budget and the intentions/expertise/experiences of the person who design and who makes and who build the transformer. However, regardless how fantastic SET transformer would be it still hit its own topological limitations. To get bass you need inductance. I’m not necessary taking about better number of bass but rather about bass as quality. The OPT do not just need inductance to do bass but the inductance as “something else”. You can increase the core size as much as you wish to pay, building up inductance but inductance kills HF. It would be simple if the inductance kills juts HF numbers (there are ways to fight it) but the inductance kills HF “quietly”. Higher frequencies are opposite: they heed fewer turns and lower inductance…. So, people got into many different more or less sophisticating techniques (complicated core materials, tricky sectioning, intricate winding techniques and many others) to get out of SET’s OPT proper reproduction of boundaries. When people go into the high voltage tubes the situation become even more complicated as high voltage requires more isolation between the turns, which increases space within winding that builds up parasitic capacitance. Those capacitances dehydrate HF’s transients. When people listen all of those high voltage amplifiers with the “big tubes” they report “Big Sound”. (I call it the “Elephant Sound” – search my site I have written about it before). However, a nature or this “Big Sound” is dehydration of HF. Take any speaker, increase its tweeter output for a 3db and then place in front of the tweeter a soft hairy fabrics that would eat this 3db up. Now you will have a mimic of that  “Elephant Sound” – that in fact is not the “Big Sound” but rather a sound with unevenness of subjective transients across the range (MF are “faster” then HF). So, retuning back to the transformer – it is very complicated to do the OPT transformer for any more or less mindful full range, that would presumably also sound properly. Very few people out there know how it might be done. Very view can actually implement it if they even told how it might be done and very few, if any, go for a recursive subjective assessment using PROPER LISTENING TECHNIQUES of achieved results when they build transformers. Still, making even a theoretically perfect transformer for a given SET any person hits the dead wall of the fundamental bandwidth limitations for OPT and it is imposable to fight them while keeping the aim to the exoteric properties of sound in the same time. Russians have a good old fairytale about a village person who caught a fox and decided to make a soup with it. He put the fox onto a pot but the tail was sticking out. He pushed the tail into the pot but the fox’s head moved out of the pot. He pushed the head in the pot but the tail went out…. The very same with OPT and people cook their foxes disregarding the fact that heads and tails in OPT are improperly cooked….

I have heard many SETs and all of them had issues with wide bandwidth, it is not that they did not have bass or did not have HF but when they try to get it something else turned to go wrong. The only one wide-bandwidth-interesting amp that I’m familiar with was Lamm ML2 (old production not the ML2.1). It is not perfect SET from the perspective of “as good as it could be” but it is “better then anything else that I heard”. The ML2 was the only amp that was trying to do HF and LF (still with it limitations as I learned eventually) and do not go apart in anything else at the same time. So, a cogent reader would ask: “Romy, if Lamm was capable to design the ML2’s OPT and get the result the he got with that amps then why you feel that he might not do the same good job with ML3?” It is an excellent questing and I have two answers: first is the Lamm’s attitude and second is the “fundamental design flaw of ML3”.

خیلی جالبه اگر نگاه رومی رو بخونید :

is one tube better then other: it is like a car driving: the horsepower in the engine is hardly meaningful if a driver is Morons. Many years ago a friend of mine, a professional auto racer of very high caliber, when we were driving together demonstrated me how to drive. He was driving no more the 40km/h… but no one was able to pass him. It was extremely fun to watch how a multi-lane road was practically blocked behind our car but at the same time – the friend of mine did virtually nothing that I or anyone else would intermit as “actions”. The very same about the art of playback building: juts dumping a good amplifier and good speaker into the room create a random and not tailored sound. The Real high-end does not stats form equipment but with the different level of seriousness… Retuning back to ML3: this amp is not implementation of seriousness to me. It would be if the ML3 were a DSET for LF and HF. Only then it would be possible to say something objectively about the amp. A single “expensive” SET if juts a paradise for a reviewer but not a tool for demanding users.

The Cat

آقای دن دی آگوستینو صاحب کمپانی Krell برای گسترش کارش انگار با یک شرکت دیگه شراکت میکنه و اون شرکت بشکلی قانونی هم دی آگوستینو رو و هم بقیه اعضای خانواده اونرو از شرکت Krell شوت میکنه بیرون.

بنظر میرسه دی آگوستینو داره با اسم خودش برند میسازه ، این خبر مال سال 2009 هست اما من تازه دیدمش :

http://hometheaterreview.com/what-happened-at-krell-and-why-the-dagostino-family-is-out/

Krell is one of the most respected and lofty brands in high end audio history. This summer – much like many specialty AV companies who are looking to be able to produce, design and license the latest and greatest new technologies in AV – Krell looked to new investors by the name of KP Partners. The D’agostino family wouldn’t be the first and certainly not the last who needed short term funds, more high-level management and other external help in order to grow; yet something went very wrong with the relationship very quickly.

Krell was founded by Dan D’agostino and his now ex-wife and Krell President, Rondi, 29 years ago. Dan’s oldest son, Bret D’agostino, up until the sweeping changes, was one of Krell’s technical gurus. But only months after bringing in new partners and right about the time of the CEDIA tradeshow in early September 2009 – the entire D’agostino family was out at Krell. Literally, clean out your desks and goodbye.

What exactly happened that turned the deal so acrimonious so quickly is unclear. However, the new investment group has made a power play to gain control of the company, with its founders being escorted to the door of the company they created nearly three decades ago. The details of this dispute are now the basis of a lawsuit filed by the D’agostinos against the new partners in hopes of wrestling control of the company back. Even as Dan and Rondi sit on the board, have the majority of stock, yet somehow have lost voting control that governs the direction of the company.

Like watching a family divorce, the AV industry has been sitting back this fall hoping that the two parties can find an amicable solution to their most pressing issues. To give them credit, the new partners have quickly put the company in position to launch a new series of their Evolution series products as well as announced the pending Consumer Electronic Show 2010 debut of a Krell Blu-ray player. They have additionally committed to show at a new regional consumer show and have made various promotions and personnel changes. Clearly, they are not sitting back waiting to see what comes next. They are taking their future in their hands. At the same time, to not understand that the lead designer (of not just every key Krell component ever made, but the all-time classic Aragon 4004 amp) can be a bit difficult to deal with is a key misunderstanding at the heart of the dispute. Enzo Ferrari wasn’t exactly Dale Carnegie but he sure made one hell of a sexy, high performance car and it is not a stretch to compare Krell with Ferrari or Dan with Enzo.

In the end, Krell needed money and new management; yet the company is still the cult of personality of Dan D’agostino. Their clients, dealers and reps all know that. Moreover, Krell has always been a family business and it will take time, marketing and more innovative products under the Krell name to change that in the years to come. In an industry where public companies and private equity firms have bought (nearly always with bad results) personality-driven AV companies – now is the time for a settlement between the two parties in this dispute. A protracted, he-said she-said lawsuit will likely yield no winners except the lawyers. Consumers will always love and covet Krell and they will always respect Dan and his legacy. Now is the time is to make things right and to settle the dispute and smooth over any hard feelings, as Krell will certainly continue on successfully, just as Dan will likely engineer, promote and sell some of the world most lofty audiophile and videophile electronics.

http://www.twice.com/article/438946-Krell_Founders_Sue_To_Make_Return.php?rssid=20328&q=krell

Krell Founders Sue To Make Return
By Joseph Palenchar — TWICE, 12/7/2009

STAMFORD, CONN. — Krell founders Dan and Rondi D’Agostino have filed a lawsuit here against private-equity fund KP Capital Partners and current KP-allied Krell executives to regain their management roles at the high-end audio company they founded in 1980.

In their lawsuit, the founders contend they were locked out of the company’s Orange, Conn., offices about three months ago in violation of their employment agreements after trying to assert their right to fire a KP-backed executive. They also contend that KP used “fraudulent, overreaching and unconscionable tactics” in “a scheme to usurp the assets of old Krell [owned 100 percent by the D’Agostinos] at a discount, and exert complete control of new Krell, despite only purchasing a minority ownership interest.”

KP Capital Partners, a New York City private-equity fund, purchased a 40 percent stake in Krell Industries in April. Dan and Rondi D’Agostino continued to hold the other 60 percent and were to remain CEO and president, respectively, the suit said. Dan D’Agostino was also to stay on as chief product designer. Both founders also held two of five board seats.

KP executive Ling Kwok, however, “improperly terminated the employment of each of the founders, and effectively terminated their ownership and roles as minority managers, literally locking them out of the company,” the suit said.

In another development, KP filed its own suit against the D’Agostinos, said Walter Schneider, who the company promoted from COO to the position of president. KP’s lawsuit “states clearly the reasons this situation has gone sour” and states “some of the misrepresentations that related to the original purchase,” he said. “Obviously some seller’s remorse set in.”

Schneider said Krell is “focusing on business and letting the lawyers work on the issues between the investors and the founders. At Krell, he said, “There is stability,” and the company plans to introduce its first Blu-ray player and other products at January’s CES.

Separately, Todd Eichenbaum has been promoted to Krell’s director of engineering and new product development, Krell said in a written statement. Eichenbaum has been lead engineer on more than 50 Krell products during the past decade, the company said. Peter McKay continues as international sales and marketing VP, and Bill McKiegan remains U.S. sales and marketing VP, Krell said.

البته همینکه بعد از یکسال من خبردار شدم خیلی هم رکورد بدی نیست چون من 9 ماهی میشه از میکده رفتم بیرون!

بی ربط به بحث بالا :

Abrahamsson Audio

http://www.hififorum.nu/forum/topic.asp?TOPIC_ID=80397

http://www.euphonia-audioforum.se/forums/index.php?showtopic=7952&st=30&start=30

http://shop.textalk.se/se/shopwindow.php?id=1785&shopwindow=2751468

سالروز درگذشت استاد پرویز مشکاتیان رو گرامی میدارم. میدونید من بی نهایت به این هنرمند علاقه مند ام و زیباترین کارهایی که شنیدم ساخته ایشون بوده. به چهارمضراب (آهنگ هجدهم) آلبوم “لحظه دیدار نزدیک است” گوش کنید ببینید چه چهارمضرابی ایشون ساختند.

متن زیر رو به نقل از بی بی سی آوردم :

http://www.bbc.co.uk/persian/arts/2010/09/100921_l11_meshkatian_anniversary.shtml

پایان شهریورماه امسال نخستین سالگرد پایان زندگی نوازنده سنتور و آهنگساز خوش قریحه، پرویز مشکاتیان است

او اگر چه در سال‌های پیش از انقلاب رشد و پرورش یافته ولی به نسل موسیقیدانان جوان زمان انقلاب و پس از آن تعلق دارد، موسیقیدانانی که بر خلاف گمان رایج و آرزوی نظام تازه، به بند تعصبات سنتی در نیامدند و در حد مقدور و امکان کوشیدند تا جلوه‌های تازه‌ای به موسیقی ببخشند و در عین پایبندی به اصالت‌های بومی، فرم‌های کمابیش نوآورانه‌ای برای بیان هنری خود پیدا کنند.

این کوشش مستمر هم در شیوه نواختن آن‌ها باز می‌تابید و هم در آن چه که می‌آفریدند. در سال‌های اول چاره‌ای جز آن نداشتند که به اقتضای زمان سرودهای به اصطلاح انقلابی بسازند. سرودهایی که البته تاریخ مصرف داشت ولی به هر حال آهنگسازان جوان را در عرصه نگاه می‌داشت.

تب انقلابی که فرو کش کرد، اینان نیز با احتیاط محدوده کار را وسعت دادند و به ساختن آهنگ روی مجموعه‌های شعر کلاسیک، به ویژه بخش عرفانی آن پرداختند. از سوی دیگر رفته رفته ریتم‌های برانگیزاننده‌ای را که ظاهرا غیر مجاز به شمار می‌آمد به کار گرفتند و از ترکیب آن‌ها با موضوعات عرفانی تحرکی در موسیقی سنتی به وجود آوردند.

با گذشت زمان باز هم دریچه‌ها گشوده‌تر شد و آهنگسازان به شعر نو نیز روی آوردند و طبعا گزیری نداشتند که موسیقی خود را با تم‌ها و شیوه‌های نوآورانه شعر نو هماهنگ سازند.

همه این کوشش‌ها سبب شد که موسیقی سنتی که می‌رفت به رکود مطلق برسد، نشاط و سر زندگی تازه‌ای به دست بیاورد. مشکاتیان از زمره کسانی بود که مجدانه از هر فرصتی برای هموار کردن راه آینده بهره می‌گرفت.

پرویز مشکاتیان در سال ۱۳۳۴ در شهر نیشابور زاده شده و از شش سالگی نواختن سنتور را نزد پدر آغاز کرده است. از هشت سالگی دست به نواختن پیدا کرده و در جشن‌های مدرسه‌ای و پس از آن در اردوگاه‌های تحصیلی رامسر…. هرجا توانسته، مهارت‌های خود را در سنتور نوازی نشان داده است. او پس از پایان بردن تحصیلات دبیرستانی، پای در بخش موسیقی دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران نهاده و به طور جدی به فراگیری موسیقی سنتی پرداخته است.

در آغاز ردیف میرزا عبدالله را نزد نورعلی خان برومند آموخته و هم زمان از دانش و تجربه استادان دیگری چون عبدالله دوامی، سعید هرمزی، یوسف فروتن و محمد تقی مسعودیه بهره برده و سرانجام در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی سنتی ایران به کار تدریس مشغول شده است.

پیوند سوز و شور

مشکاتیان همراه با حسین علیزاده و محمدرضا لطفی گروه عارف و شیدا را بنا گذاشتند

پرویز مشکاتیان همراه با حسین علیِزاده، در سال ۱۳۵۴، یعنی یک سال پس از بنیاد گروه شیدا از سوی محمدرضا لطفی، گروه دیگری را به نام عارف پدید آورد.

این سه در سال۱۳۵۶ گروه‌های خود یعنی شیدا و عارف را در یکدیگر ادغام کرده و گروه بزرگ‌تر ” چاووش” را به وجود آورده‌اند. چاووش که از همکاری و مشاوره هوشنگ ابتهاج شاعر معروف نیز برخوردار بوده، چهار سالی دوام آورد. ولی بعد در برابر دشواری‌ها از پای در آمد.

مشکاتیان با این همه از پای ننشسته و از نو به گروه عارف سر و سامانی داد و با آن گشت و گذار هنری خود را در برونمرز با همکاری خوانندگان شهره‌ای چون محمدرضا شجریان و شهرام ناظری آغاز کرد.

او در میان جمع شنوندگان برونمرزی نیز به عنوان نوازنده و آهنگسازی پر جاذبه شهرت یافته است. از میان آفریده‌های مشکاتیان می‌توان از جمله از شورانگیز، آستان جانان، کرد بیات، دل‌انگیزان، گلنوش، صبح است ساقیا، افسرده حال، مقام صبر و “یاد باد” یاد کرد.

او قطعات ضربی و چهار مضراب‌های سخت برانگیزاننده‌ای نیز آفریده که چهار مضراب در بیداد همایون برای سنتور و ارکستر در صدر آن‌ها نشسته است.

مشکاتیان در پیوند “سوز درون” با “شور برون” توانایی غریبی دارد. به نیروی شور، سوز درون را به مخاطبان منتقل می‌کند. هیچ نواخته او نیست که از این سوز و شور برانگیزاننده خالی باشد. چهار مضراب بیداد او با آن مضراب‌های چالاک مصداق برجسته این توصیف است.

پیوند باشعر نو

بسیاری از محبوب ترین تصنیف های محمدرضا شجریان را مشکاتیان ساخته است

در یکی از گشت و گذارهای هنری گروه عارف در اروپا، در سال ۱۳۷۲، با پرویز مشکاتیان به گفت و گو نشستم و پیش از هر چیز از او درباره موسیقی پس از انقلاب پرسیدم و او با احتیاط پاسخ داد:

“موسیقی بعد از انقلاب چند تموج داشته. سال‌های اول انقلاب، مورد قهر قرار گرفته بود. سازها را شکستند، یک مقدار بی مهری کردند… بعد یک دوره ایستا را طی کرد و بعد که این موج‌ها خوابید باید بگویم که توجه به موسیقی به حد مطلوب در آمد. از آن جا که هیچ وقت با یک نگاه معقول و مطلوب به موسیقی نگاه نشده، حرکت آن قائم به ذات شده است.”

“به هر حال نتیجه آن سال‌های فترت این شده که توجه به همه ارکان موسیقی بیشتر شده است….. هنرستان‌ها داوطلب بسیار پیدا کرده و کلاس‌های خصوصی هم همینطور. تا آن جا که شاگردان بی ساز می‌مانند!… الان طبق آماری که خودمان تهیه کرده‌ایم تنها تهران بیش از یکصد و پنجاه هزار هنر جوی موسیقی دارد، اصفهان نزدیک به پانزده هزار نفر…یکی از عوامل شدت یافتن این علاقه، همان رفتارهای نفی کننده سال‌های اول انقلاب است. بعد هم چون بچه‌ها هیچ امکان تفریحی ندارند، بهتر می‌دانند که در خانه بنشینند و سازی بزنند.”

“از سوی دیگر چون هیچ وقت نوازنده‌های مطلوب خود را در رادیو تلویزیون پیدا نمی‌کنند، مجبور می‌شوند بروند در گوشه خانه‌ای نوار آن‌ها را گوش کنند و طبعا آن‌ها را با دقت بیشتری گوش می‌کنند….”

از آنجا که پرویز مشکاتیان برای اجرای ارکسترهای بزرگ نیز موسیقی نوشته است از او درباره سازآرائی‌های ترکیبی (میان سازهای ملی و بین‌المللی) پرسیدم:

او در پاسخ گفت: “ساز یک وسیله است و هدف نیست. شما اگر پیام یا احساسی را که دارید به وسیله مثلا ترومبون بتوانید راحت‌تر بیان کنید، در استفاده از آن اصلا مسئله‌ای پیش نمی‌آید. و به جایی بر نمی‌خورد. فقط باید نتیجه کار زیبا باشد. اشکال کار در این است که بعضی از بچه‌ها برای آن که فقط نوآوری کرده باشند، شکل را به هم می‌‌ریزند و به محتوا کاری ندارند. ولی اگر محتوائی غنی در کار باشد، با همان شکل دلپذیری که مورد نظر شماست، همان چیزی می‌شود که همه به دنبالش هستیم.”

مشکاتیان: من فکر می‌کنم موسیقی سنتی ایران بالقوه توانایی کار روی شعر نو را دارد

“مثلا من خودم با ” ویولن” مسئله‌ای ندارم… ولی اگر در همین گروه عارف ما یکی دو تا ویولن هم باشد، لهجه‌اش کاملا مشخص می‌شود. مگر این که کار آرانژه و آرمونیزه شده باشد و بیست تا ویولن در اجرای آن شرکت داشته باشند. بعد هم این بیست تا ویولن، چهار تا ویولن سل و دوتا کنتر باس می‌خواهد که مجموعه را کامل کند. در حالی که اگر ما فقط دو تا ویولن تنها را در میان سازهای ملی بگذاریم، به همان ویولن بی حرمتی کرده‌ایم….”

پرویز مشکاتیان بر روی شعر شاعران نوگرا چون نیما، سایه، اخوان، سپهری و مشیری نیز آهنگ ساخته است.

آخرین پرسشم از او درباره همین پیوند موسیقی سنتی با شعر امروز ایران بود:

” من فکر می‌کنم موسیقی سنتی ایران بالقوه توانایی کار روی شعر نو را دارد. ولی در این مورد باید بگویم که همان طور که شکل شعر امروز ما با غزلیات کهن متفاوت است، شکل موسیقی پیوندی با آن نیز باید متفاوت از پیوند‌های پیشین باشد، البته شکل نه محتوا. چون شعر نو، شیوه بیان متناسب با خودش را می‌خواهد…”

پرویز مشکاتیان با کار روی شعر ” قاصدک” از مهدی اخوان ثالث، یکی از بهترین نمونه‌های پیوند موسیقی سنتی و شعر نو را پدید آورده است.

شوربختانه فضای بسته پس از انقلاب، به ویژه تشدید محدودیت‌های فرهنگی در سال‌های اخیر پرویز مشکاتیان را نیز به سر خوردگی‌های مرگ‌آور دچار کرد و او در سی‌ام شهریور ماه سال ۱۳۸۸ در سن پنجاه و چهار سالگی در تهران درگذشت.

بقول عادل فردوسی پور این رومی رو ببینید که چه میکنه !!!

نه فقط تو های فای بلکه تو هر شاخه ای حد حرفه ای اش جذابه ، اون وسطا چرخیدن جذابیتی نداره.

این لینک رو ببینید که رومی چگونه این هورن رو ساخته و داره تو اتاقش Setup میکنه :

http://www.goodsoundclub.com/Forums/ShowPost.aspx?PageIndex=16&postID=14516

برام جالبه این آدم با این سن و سال چه عشقی به های فای داره ، من واقعا این آدم رو تحسین میکنم بخاطر اون همه وقت و انرژی ای که داره میگذاره و البته مهم اینه که میفهمه داره چکار میکنه و به کجا میره.

راستی متن زیر رو جادی برام فرستاده که من هنوز درست نخوندمش ، کمی انگلیسی اش واسه من سنگینه، شما ببینید چی میگه :

Professor of music pushes ‘blasphemous’ idea of concerts where people can talk or walk out in middle of a movement
One of Britain’s leading composers is calling on fellow classical musicians to abandon the stuffy conventions that surround the concert hall and to adopt new and “blasphemous” ideas, such as amplifying the sound.
Jonathan Harvey, whose piece Dum transisset sabbatum was featured in yesterday’s BBC Proms matinée performance, is concerned that British youth are alienated by the traditions that still dictate that classical music should be played to rows of silent, seated listeners.
“Young people don’t like concert halls… and wouldn’t normally go to one except for amplified music,” he says in a radio interview to be broadcast today. “There is a big divide between amplified and non-amplified music. The future must bring things that are considered blasphemous, like amplifying classical music in an atmosphere where people can come and go, and even perhaps… and certainly leave in the middle of a movement if they feel like it.”
Harvey, 71, is one of the senior figures of classical music in Britain. A visiting professor of music at Oxford University and at Imperial College London, he has composed four string quartets, three operas and choral and orchestral works, including his Passion and Resurrection, the subject of a BBC television film. This weekend he voiced fears that if orchestras and conductors hang on to the orthodox method of performance they will end up playing to empty halls.
“Nobody should be deprived of classical music, least of all by silly conventions,” he said.
But Harvey’s views run against those of many evangelists for the timeless appeal of classical music. Julian Lloyd Webber, the cellist and brother of Andrew, is happy to popularise works normally regarded as “classical”, but believes that to routinely amplify the sound of orchestral instruments or to allow audiences to move around would be to attack a central part of the experience.
“Tinkering around with classical music in this way is not going to do what Jonathan hopes it will,” he said. “Of course I have played amplified music in concert myself, and the problem is that you are no longer in control. Even if you go through it all with the sound technicians in rehearsal, in concert you don’t really know what the audience is hearing and this takes control of the performance away from the performer.”
Innovative projects that have brought classical music into unlikely environments, such as those championed by John Berry at the English National Opera, are much more viable, Lloyd Webber believes. Berry’s company has collaborated on unconventional work with the Young Vic theatre in London, and this summer, in partnership with the avant garde theatre group Punchdrunk, the ENO took a production of The Duchess of Malfi into a London warehouse.
Lloyd Webber is happy to see music played outside old-fashioned concert halls. “They have done some experiments with playing it in nightclubs, and I think that can work very well,” he said. “You can pick up an idea of the music while you’re walking around and I think that does introduce it to a new audience. But if you were to allow people to come and go in a concert hall, you would change the nature of the whole experience.” Harvey, Lloyd Webber believes, would be throwing the baby out with the bathwater if sound systems were regularly used: “You would be in danger of losing all the sense of nuance, and that is a large part of what this kind of music is about. It is, and ought to be, a totally different experience to listening to rock music, and that could actually be part of its appeal. We should not be forced to try to turn it into something it isn’t.”
While Lloyd Webber agrees with Harvey that many people are not at home in the concert hall, he puts this down to failures in musical education. “Classical music does have a bit of a lost generation of forty-somethings who were just not introduced to music in school so do not think it is part of their world,” he said.
A potential template for the future was seen in Dorset last month. Billed as the UK’s first classical music festival, thousands of fans descended on a site outside the village of Kimmeridge to dance, drink and celebrate their favourite soprano. Visitors described scenes at the Serenata festival as being more reminiscent of a rock festival. Organisers said they wanted a more diverse audience, comparable with the folk-tinged Green Man festival in south Wales.

این فستیوال هر ساله در اروپا برگزار میشه و در سه فستیوال اول شهر Aarhus در دانمارک میزبان میهمانان بود. از نگاه من دانمارک یه جورایی کشور اول تو زمینه های فای حساب میشه و نه تنها طراحان خوبی مثل ویتوس و پیتر (طراح آئودیونت) رو داره بلکه خیلی از بلندگوسازان مطرح دنیا بهترین درایورها رو از کمپانی های دانمارکی تهیه میکنند.

تو این فستیوال ها علاقه مندان به DIY لامپی شرکت میکنند و هم مقالات ارائه میشه و هم ساخته های دست اونها (چه بلندگو و چه آمپلی فایر) دمو میشه. البته هر کسی دعوت نمیشه و افراد خاصی امکان شرکت در این فستیوال رو دارند.

ویکی پدیا اینطور نوشته :

Since 2000 each year the “European Triode Festival” (ETF) has been held in various venues in Europe (the first three events were called “Aarhus Triode Festival” aka “ATF”. The ETF focuses on do-it-yourself audio valve amplifiers using triode vacuum tubes, and brings together some 100 high end vacuum tube audiophiles from all over the world (from as far away as Finland and New Zealand). At the Festival participants demonstrate their (all home-built) equipment (analogue/digital/amps/speakers/etc.) and discuss all aspects of high-end vacuum tube sound reproduction. It’s a private venture of audio lovers; commercial activities are not allowed.

For the first 3 years, the festival was organised by Kurt Steffensen and held in Aarhus, Denmark. During the next 3 years, Christian Rintelen and Wolfgang Braun organised the festival and held it in Langenargen, Germany. In 2006 and 2007 Guido Tent and Emile Sprenger organized the Festival in The Beukenhof, a former monastery in Biezenmortel, The Netherlands. In 2008 Guido teamed up with Arend-Jan Wijtzes and Rob Hubertse to organize the final Dutch edition and in 2009 the festival moved to Stella-Plage, France. During the 4 days of the Festival, several seminars, workshops, shootouts and musical performances are organised.

Previous seminar speakers have included people like Jean Hiraga, Morgan Jones, Lynn Olson, Per Lundahl (Lundahl Transformers), Brian Sowter (Sowter Transformers of England), Steve Bench, Guido Tent (Tentlabs), Allen Wright (VSE), Peter van Willenswaard of Stereophile magazine, Pieter Treurniet (Tribute Transformers) and John Broskie (GlassWare and Tube CAD Journal).

Previous workshops have included subjects such as power supplies (shunt/series/passive/regulated), the sound of distortion, noise and hum, speaker crossovers and digital jitter. Audio gear listening competitions are held for items such as phono stages, full range speakers, single-ended triode amplifiers and output transformers.

ETF’s have been reviewed in several magazines, including Revue du Son, MJ, TNT Audio, 6Moons and Prestige Audio Video.

A recurring item with each Festival is a Special Guest that is invited to join the Festival and hold a presentation about a high-end audio subject of their own choice.

• (ETF07) The official ETF website
• (ETF06) Webpage from Raymond Koonce
• (ETF05) Blog from Johannes LeBong
• (ETF04) Report by Hartmut Quaschik for TNT-Audio
• (ETF03) Report by Hartmut Quaschik for TNT-Audio
• (ETF02) Pictures from Aarhus Festival by Daan van Egmond
• (ETF01) Photos from Aarhus Festival by Bert Doppenberg
• (ETF00) The Aarhus Festival in Denmark on t-linespeakers.org

رومی هم اینجا مطلبی نوشته ببینید :

I am not sure what it is, how it organized, who runs it and who participate it. My initial feeling that it was a bunch of the folks of DIY-audio-lever come together to drink bear and do not see own women for a weekend, sort of a Brokeback Euro-Mountain  but with tube rectification and fully regulated. Anyhow, I was not there, have no idea what level of sound they accomplish in there and what level of audio was generally presented at ETF2009. I suspect that sound was not too exiting in there – like at most of the show. It does not look that anyone speaks about the ETF sound but they have pictures. Well, it is what it is – audio it becomes a pornographic discipline, not only pornographic with detail description of what camera was used, what was the lens was used and how it was shot.

اشخاصی مانند :

Jean Hiraga, Morgan Jones, Lynn Olson, Per Lundahl (Lundahl Transformers),

Brian Sowther (Sowther Transformers), Steve Bench, Guido Tent (Tentlabs),

Allen Wright (VSE), Peter van Willenswaard (Stereophile),

Pieter Treurniet (Tribute Transformers),

Tim de Paravicini (EAR/YOSHINO) and John Boskie (TubeCAD)

تو این سمینار ها حضور دارند.

من سعی میکنم تک تک این افراد رو معرفی کنم و مقالات جالبی رو که نوشتند براتون تو سایت بیارم اما تا اون موقع بهتره خودتون اسم این افراد رو سرچ کنید و دنبال مطالب سایت اونها رو بگیرید.

لینک های زیر رو هم ببینید، بیم اونها لینک هایی هست که مطالب مفیدی در مورد ساخت دستگاه داره :

http://www.triodefestival.net/index.php?page=etf-2010-photos

http://www.triodefestival.net/index.php?page=more-on-etf

http://www.tubecad.com/2005/December/blog0055.htm

http://greygum.net/sbench/sbench101/

http://www.nutshellhifi.com/library/europe3.html

http://www.dhtrob.com/index_en.shtml

http://www.tnt-audio.com/shows/etf04_e.html

http://www.timebanditaudio.com/ETF08/etf2008.html

http://www.6moons.com/industryfeatures/triode/triode.html

http://www.holgerbarske.com/etf09/album/hb/index.html

http://www.holgerbarske.com/pics/album/ETF%2008%20-%20Impressionen/index.html

http://www.holgerbarske.com/etf09/album/cg/index.html

http://www.audiohagel.dk/index/categories.php?cat_id=28&sessionid=e24e8c7b73c7baadd19e76bc94223889

http://www.timebanditaudio.com/ETF2009/etf2009.html

http://www.german-vintage-loudspeakers.com/navid.670/impressions-of-the-european-triode-festival-2008-3.htm

http://www.6moons.com/industryfeatures/etf06/etf.html

http://www.6moons.com/industryfeatures/etf2010/1.html

http://www.thomas-schick.com/ETF06.htm

آخر هفته خوش بگذره

شهرام جون مرسی