اخبار و رویدادها News

برند مینی وات در ایران MiniWatt توسط آقای علی فاطمی

سه شنبه ۲۱ دی ۱۳۸۹
/ / /

آقای علی فاطمی برند مینی وات (http://www.miniwatt.com.hk/) رو به ایران آوردند. این برند با قیمتی بسیار مناسب (مجموع بلندگو و آمپلی فایر نزدیک به 1000 دلار) هم اکنون در دسترس علاقه مندان قرار دارد. قیمت بلندگو 799 دلار و قیمت آمپلی فایر 378 دلار هست. شماره تماس آقای فاطمی برای اطلاعات بیشتر 09121040303 میباشد.

http://www.6moons.com/audioreviews/miniwatt/miniwatt.html

http://www.6moons.com/audioreviews/synergy2/amp.html

On job, “…we have an R&D team in mainland China and head offices in Hong Kong. This is our 1st tube amp product.” Thus solicited, I opted in. I’ve got a soft spot for tubes. Ditto for contrarious market positioning. Where a 500-watt solid-state behemoth plays lazily to established preconceptions, a MiniWatt attempts to educate. What’s required? What can be done when bling, complexity and excessive power are tempered by conservative reason?

شاید بد نباشه از دلالان لامپ تو ایران لامپ نوس بخرید و جایگزین کنید و بعد ببینید صداش چه جوری میشه . البته بعید میدونم با وجود دلالان بزرگ لامپ تو ایران هنوز کسانی باشند که لامپ های نوس رو بین 1000 تا 3000 تومن بفروشند. به هر حال تلاش کنید شاید نتیجه گرفتید 😉

miniwatt N2 – Fullrange Monitor Speaker
Sound comes from a single point, no crossover and a optimized curved-shaped cabinet, miniwatt N3 bring the ideal monitor grade speaker to you.
A direct and optimizing cabinet design, hand-crafted and construction materials (10-layer piano finish) with a 100mm aviation grade aluminium alloy multiform cones fullrange driver, miniwatt N3 delivers a level of musical purity, rich sonic textures, tonal balance and open soundstaging.
$799.00

Cabinet
• Optimized curved-sharp to reduce resonance
• 10-layer glossy black piano finishing

Driver
• 100mm Multiform Cones Fullrange Driver

Specifications
• Frequency Response: 40-25Khz (+-1db)
• Impedance: 4 ohms
• Sensitivity: 88dB @ 1 watt
• Maximum Power: 40 watts
• Dimensions: 130mm (w) x 130mm (d) x 130mm (h)
• Weight: 12kg

Flat Shipping Rate US$80 to all round the world.

Integrated Tube Amplifier – N3
A minimalist integrated amplifier with one pair of RCA inputs and a passive volume control to attenuate the output of its enhanced classical tube circuit comprised of a12AX7 (ECC83) twin triode feeding a single EL84 (6BQ5) per channel, and also with our advanced switching power supply to deliver a 3.5 watts output per channel.

Tubes
• Driver – TungSol 12AX7
• Power – Sovtek EL84 (Matched Pair)

Specifications
• Power Output: 3.5W+3.5W @ 8 ohms
• Frequency Response: 30-40Khz (+-1db)
• Input Sensitivity: 500mV
• Signal-to-Noise Ratio: -80dB / 3.5W
• Residual Noise < 1mVac
• Input AC Voltage: 100-250Vac
• Power Consumption: 38W
• Input Impedance: 50K ohms
• Output Impedance: 8/6/4 ohms (Japan Z11-EI48*24 Output Transformers)
• Dimensions: 130mm (w) x 130mm (d) x 130mm (h)
• Weight: 2.6kg
• Input: RCA Jacks
• Output: Banana Jacks
• AC: Standard IEC Jack with Fuse protection (2A Fuse)

Flat Shipping Rate US$50 to all round the world

Read More

چند خبر

شنبه ۱۸ دی ۱۳۸۹
/ / /
Comments Closed

خبر مهم اینکه جناب آقای علی فاطمی نماینده Audio Note UK در ایران تصمیم به ورود چند برند با قیمت بسیار مناسب گرفتند که خیلی خبر خوبیه. من مدت زیادی بود که با ایشون تلفنی صحبت نکرده بودم و امروز که با ایشون تماس تلفنی داشتم خبرها رو از ایشون شنیدم.

این برند ها بین 300 تا حداکثر 2000 دلار قیمت دارند و میشه زیر دو سه میلیون یک سیستم خوب باهاشون جمع کرد.

آقای فاطمی خبر ها رو به من اعلام خواهند کرد تا به اطلاع شما برسونم. من با شناختی که از ایشون دارم مطمئن هستم برندهایی که انتخاب خواهند کرد برندهای خیلی خوبی خواهد بود.

من واقعا از این موضوع خوشحالم ، شماره ایشون 09121040303 هست و میتونید اطلاعات بیشتر رو خودتون هم از ایشون بپرسید.

من از هر اتفاق خوب استقبال میکنم و برام فرقی نمیکنه آقای رحمانی یک برند خوب بیاره و یا آقای فاطمی و یا هر وارد کننده دیگری، چیزی که مهمه اینه که یک اتفاق خوب بیفته و این انتخاب ها آگاهانه و درست باشه.

خبر بعدی اینه که ممکنه من کتابی رو در زمینه های فای بنویسم و در کنارش کتاب رابرت هارلی و جیم اسمیت رو هم ترجمه کنم. راستش خیلی خودم گرفتارم ولی فکر میکنم این کار باید انجام بشه چون ما تو ایران کتابی در این زمینه نداریم. امیدوارم بتونم با این کار یک قدم دیگه بردارم هرچند میدونم با توجه به وقت و گرفتاریهام کار خیلی سختیه. شاید 100 سال بعد که از من صدایی شنیده نمیشه این کتاب بتونه تا حدی زحماتم رو یک جا ثبت کنه و برای علاقه مندان مفید واقع بشه.

عکس بالا هم خیلی عکس باحالیه ، من تابحال قیافه مایک Audio Federation رو ندیده بودم، مایک و همسر دوست داشتنیش Neli در کنار طراح مارتن دیزاین نشستند. خیلی مایک عکسش باحاله 😀

http://marten.se/blog/2011/01/were-not-in-kansas-any-more/

اینم یک شعر از مولانا :

ای ساقی جان پر کن آن ساغر پيشين را
آن راه زن دل را آن راه بر دين را
زان می که ز دل خيزد با روح درآميزد
مخمور کند جوشش مر چشم خدابين را
آن باده انگوری مر امت عيسی را
و اين باده منصوری مر امت ياسين را
خم ها است از آن باده خم ها است از اين باده
تا نشکنی آن خم را هرگز نچشی اين را
آن باده بجز يک دم دل را نکند بی غم
هرگز نکشد غم را هرگز نکند کين را
يک قطره از اين ساغر کار تو کند چون زر
جانم به فدا باشد اين ساغر زرين را
اين حالت اگر باشد اغلب به سحر باشد
آن را که براندازد او بستر و بالين را
زنهار که يار بد از وسوسه نفريبد
تا نشکنی از سستی مر عهد سلاطين را
گر زخم خوری بر رو رو زخم دگر می جو
رستم چه کند در صف دسته گل و نسرين را

خوش باشید

Read More

برندهای خوب قیمت های خوب برای بچه های خوب

پنجشنبه ۱۶ دی ۱۳۸۹
/ / /

اون کتاب قصه های خوب برای بچه های خوب رو که یادتونه 😉

یک موضوع در مورد بازار های فای هست که من دوست دارم در موردش بنویسم و قصدم این نیست ارزش کار کسی رو بیارم پایین و یا به بازار کسی لطمه بزنم. من دید خودم رو بیان میکنم و معتقدم فقط با نقد میشه مسیر رو تغییر داد پس مجبورم نگاه ام رو بنویسم شاید این بازار تغییری رو که من دوست دارم تجربه کنه. درسته ممکنه بیان آزاد عقاید با منافع عده ای تضاد پیدا کنه اما به هر حال هر کسی آزاده نظر و عقیده اش رو بیان کنه.

از نگاه من ما تو ایران یک بازار های فای مبتنی بر “عدم اگاهی” داریم و این عدم اگاهی تقابل بین دو گروه آئودیوفیل ها و فروشندگان هست که از نگاه من عدم آگاهی در هر دو گروه چنین بازاری رو بوجود اورده.

منظورم از عدم آگاهی اینه که ایده های ما رو تجربه تو فرایندی درست تشکیل نداده و بدتر از اون این ایده ها توسط منابع تجاری و غیر وابسته ای مثل استریوفایل شکل داده شده.

تو ایران فروشندگان برندهایی رو آوردند که هم تو قیمت های پایین و هم تو قیمت های بالا فقط بیشترین ستاره ها رو از مجلات گرفتند و از نگاه من هیچکدومشون به اندازه قیمتشون در مقایسه با دیگر برندهای خوب تو دنیا ارزش چندانی نداشتند. از نگاه من تنها برندی که قبلا تو ایران بوده و درست انتخاب شده بود Audio Note آقای فاطمی بود که از نگاه من بهترین صدایی هست که تو ایران میشه شنید.

من نمیخوام از کسی و فروشنده ای انتقاد کنم چون ممکنه اون زمان ها در گذشته امکان چنین چیزی نبوده باشه و همین که فروشندگان تو این بازار پردردسر تا همین جا هم جلو اومدند باید ازشون تشکر کنیم پس روی صحبت من انتقاد یکطرفه نیست بلکه نوشتن در مورد موضوعی هست که کمک کنه فروشندگان از این به بعد تغییرات مثبتی ایجاد کنند. من با آقای رحمانی که صحبت میکردم و همچنین با دیگر وارد کنندگان میدیدم اونها هم مشکلات خیلی زیادی رو تو این مسیر تجربه کرده بودند و با این شرایط حاکم شاید باید همه ما از این فروشندگان بابت سرمایه گذاری در این بازار تشکر هم بکنیم.

پس قرار نیست اینجا کسی رو محکوم و یا به ندانستن چیزی بی اعتبار کنیم و من تنها قصدم اینه بگم این بازار نیاز به تغییرات داره و ما میتونیم از این به بعد با استفاده از تجربه هامون و استفاده از منابع با ارزش اینترنتی در جهت مثبت قدم های با ارزشی برداریم.

بازار تا قبل از ورود دو شرکت تا چند سال پیش فقط و فقط برندهایی رو تجربه میکرد که تو مجلات ستاره داشتند و با ورود دو شرکت سه برند چینی با قیمتی مناسب وارد بازار ایران شد.

شرکتهایی که برندهای چینی رو آوردند به این فکر میکردند که میشه تو قیمت های معقول و پایین صدای بهتری بگیریم که بنظر من این ایده ایده بدی نبود و خود من هم شاهد این بودم که همین برندهای چینی به نسبت قیمتشون صداشون بهتر از برندهای پرستاره ای بود که تو مجلات میدخشیدند.

خب این قدم قدم خوبی بود و این سیاست نتیجه خوبی دربرداشت و این دستگاه ها جای خودشون رو تو بازار باز کردند اما واقعیت اینه که از نگاه من ما میتونیم یک قدم خیلی بهتر برداریم که بازار باز هم واکنش خوبی نشون بده.

بگذارید توضیح بدم چرا من معتقدم استفاده از برندهای چینی با احتمال زیادی اون نتیجه ای که باید بده رو از نگاه من نمیده .

ببینید سیستم صوتی های فای یک دستگاه الکترونیکی مثل گوشی موبایل و یا کامپیوتر نیست که ما اونرو مجموعه ای از امکانات بدونیم و خوشحال باشیم چینی ها با High copy قیمت رو میشکونند و یا با DIY ما مرزها رو در نوردیدیم. های فای یک سیستم ایست که با حس شنیداری ما در ارتباطه و بسیار بسیار مهم هست که اون سیستم های فای بر اساس ایده ای از لذت شنیداری ما طراحی بشه.

برای پیاده سازی درست یک سیستم های فای ما نیاز به طراحی داریم که ایده درستی از صدا داشته باشه و بفهمه داره چکار میکنه و تا اون طراح و ایده درستش نباشه ما نتیجه مطلوب رو نخواهیم گرفت. برای همینه رومی خیلی تاکید داره DIY هم در بیشتر مواقع بدلیل نبودن همون ایده و درک درست از صدا به نتایج خوبی نمیرسه.

های فای چه تو قیمت های پایین و چه تو قیمت های بالا ، اولین قدمش مبتنی بر ایده طراح هست و در قدم بعدی هنر اون طراح در پیاده سازی ایده اش.

طراح FM Acoustics به بهترین شکلی ایده اش رو اجرا میکنه و واقعا طراحش آدم فوق العاده حرفه ای تو طراحی سیستم های الکترونیکی هست اما چون اون طراح ایده درستی از صدا نداره نتیجه کارش خوب از آب درنمیاد و یا طراح آئودیو ریسرچ چون ایده درستی از صدا نداره حتی با ابزاری مثل لامپ هم نتیجه کارش خوب نیست.

من با DIY و یا برند چینی مخالف نیستم و این رو قانون نمیدونم که نتیجه کار هر دوشون همیشه خوب نیست اما حرف من اینه صدای خوب از ایده درست و بعد پیاده سازی درست میاد نه از نداشتن ایده و سرهم کردن یک سری المان مرغوب.

یک DIY و یا یک برند چینی که در بیشتر مواقع طراحش فقط بر مبنای یه چیزی رو سرهم کردن میره جلو و نه ایده ای از صدا داره و نه تو پیاده سازیش از خودش ابتکاری داره (نقشه بیشتر این برندهای چینی و ساخته های DIY از روی نقشه های دیگران و موجود هست) و فقط تمام تبلیغش اینه که ما از المان های بهتری استفاده میکنیم طبیعتا نتیجه اش اون جوری که باید از آب در نمیاد.

بعد از داشتن یک ایده درست از صدا یک طراح باید ساختار طرح رو مشخص کنه و تو این مسیر بفهمه چه توپولوژی و مداری میتونه اون ایده ای که در ذهن داره رو به بهترین شکل اجرا کنه و در قدم آخر انتخاب المان هاست. از نگاه رومی انتخاب طرح و توپولوژی مدار اهمیت بیشتری از انتخاب المانهایی مثل خازن و مقاومت داره و بعد از اینکه طرح درست انتخاب شد ما به سراغ انتخاب المان ها میریم اونم بر مبنای ایده ای که از صدا داریم و نه چیزی که بازار پیشنهاد میکنه.

اکثر برندهای چینی و یا ساخته های DIY پشتشون ایده درست یک طراح نیست و طرح مدارشون بر مبنای مدارات معمول تو بازار هست و فقط به نسبت قیمتی که دارند از المان های بهتری توش استفاده شده. بنابراین نتیجه کار نمیتونه عالی باشه و فقط میتونه نهایتا بهتر از وضعیت بازاری باشه که توش برندهایی بر مبنای ستاره های مجلات انتخاب میشن.

من طراحانی رو تو دنیا میشناسم که بخاطر عدم شهرتشون دستگاه های خیلی خوب و ارزونی رو میسازند (مثل Decware) و فروشنده ها بجای آوردن برندهای چینی میتونند بروند سراغ این افراد.

تو قیمت های بالا هم دقیقا همینطوره و فروشنده ها بجای آوردن برندهایی مثل سولوشن میتونند بیشتر وقت بگذارند تا چیزهای بهتری پیدا کنند. باور کنید من از اتفاقات خوب مینویسم و اگر کسی بره بجای برند KR برند Lamm بیاره و بجای سولوشن برند Concert Fidelity  بیاره 100 بار همه که شده تو سایتم ازش حمایت میکنم.

اما نکته ای که خیلی مهمه اینه که یک آئودیوفیل هم باید بفهمه چه ایده ای درسته تا بتونه هماهنگ با تغییرات مثبتی که یک فروشنده ایجاد میکنه به جلو بره و این یک رابطه دو طرفه است که فقط با آگاهی هر دو طرف میتونه نتیجه مثبتی داشته باشه.

باز هم تکرار میکنم من از نوشته هام نه دنبال تامین منافعم هستم و نه بی ارزش کردن کار کسی و نه آزرده کردن خاطر کسی، بنظر من همه کسانی که تو این فضا زحمت میکشند شایسته تقدیر هستند و من این حق رو به همه میدم که آزادانه نظراتشون رو بیان کنند. معتقدم اومدن برندهای چینی تو زمان خودش اتفاق مثبتی بود و حالا میتونه این حرکت با تبدیل به حرکتی بهتر آینده بهتری رو برای همه رقم بزنه.

بنابراین نوشته های من زحمات و تلاش هیچ شخص یا گروهی رو زیر سوال نمیبره و فقط تلاشی است در جهت بهتر شدن اون حرکت. معتقدم با آگاهی میشه بهتر از قبل حرکت کنیم و نتیجه بهتری از زحماتمون بگیریم.

خوش باشید

Read More

بابی فارل خواننده مرد گروه «بانی ام» درگذشت

پنجشنبه ۱۶ دی ۱۳۸۹
/ / /
Comments Closed

من کارهای این گروه موسیقی Boney M رو خیلی دوست دارم خصوصا اون آهنگ ددی کولشون که مطمئنم همتون شنیدید محشره.

همونجوری که سیستم های صوتی قدیما با LP و سینگل ترایودها و هورن و ریل صدای خوبی میدادند انگار خواننده ها و گروه های موسیقی قدیمی هم بهتر از گروه های امروزی بودند.

هر چی میره جلوتر کمتر صدایی میشنویم که دوست داشتنی باشه.

آفتاب مطلب زیر رو نوشته :

http://www.aftabnews.ir/vdchkqnzw23nz6d.tft2.html

آفتاب: بابی فارل، خواننده گروه معروف بانی ام (Boney M)، که در دهه هفتاد میلادی از محبوب‌ترین گروه‌های موسیقی در اروپا بود، روز پنج‌شنبه در هتلی در روسیه درگذشت. فارل هنگام مرگ ۶۱ سال داشت.

جان سین، مدیر برنامه‌های فارل اظهار داشت این شخصیت هنری نامدار چهارشنبه شب بر طبق برنامه ای که اعلام شده بود در پیترزبورگ به روی صحنه ظاهر شد.

وی هم در آغاز برنامه خود و هم در پایان آن از مشکلات تنفسی خود شکایت کرد.

کارهای گروه بانی ام در سال‌های هفتاد میلادی بارها در صدر جدول پر فروش ترین آهنگ‌های اروپا جای گرفت و ۱۵ بار در آلمان پرفروش‌ترین گروه شد.

در بریتانیا نیز نزدیک به دو میلیون نسخه از «کنار رودهای بابل» به فروش رفت.

بانی ام نخستین گروه موسیقی شد که به وسیله یک رهبر اتحاد جماهیر شوروی (لئونید برژنف) برای اجرا به شوروی دعوت شد.

این گروه یک هواپیمای نظامی از لندن به مسکو عزیمت کرد و در برابر ۲۷۰۰ تماشاگر روسی در میدان سرخ برنامه اجرا کرد.

آلفونسو (بابی) فارل در ۱۵ سالگی خانه خود را در جزیره آروبا در کارائیب ترک کرد و به عنوان ملوان در یک کشتی به کار پرداخت.

بنا بر شرح حال رسمی‌اش، او سپس راهی نروژ و آلمان شد تا به شغل دی جی مشغول شود.

در ۱۹۷۴ گروه بانی ام که کارهای آن عمدتاً توسط فرانک فاریان، ترانه سرا و خواننده آلمانی اجرا و ضبط شده بود، فارل را به عنوان چهره اصلی گروه برگزید.

این گروه که مقر آن آلمان بود، به‌زودی در سال ۱۹۷۶ با کارهایی مانند «ددی کول» ((Daddy Cool و «سانی» Sunny) ) درخشید.

فارل و سه خواننده زن در ۱۹۸۶ از هم جدا شدند و فارل که در آمستردام زندگی می‌کرد این بار به تنهایی و گه‌گاه با همراهی زنان خواننده، با صحنه‌پردازی‌های پر زرق و برق و لباس‌های براق برنامه اجرا می‌کرد.

در سال‌های اخیر او با نام «بانی ام ِ بابی فرل» به تورهای هنری خود ادامه داد.

به گزارش رادیو فردا، مدیر برنامه‌های وی گفت هنوز علت مرگ فارل روشن نیست، با این‌همه فارل در طول ده سال گذشته بارها از مشکلاتی در زمینه سلامت رنج می‌برد.

به‌گفته وی ماموران هتل در پی آن که زنگ بیدارباش به اتاق او بی‌پاسخ مانده بود، به اتاق او رفتند و او را مرده یافتند.

فارل قرار بود روز پنجشنبه برای شرکت در یک برنامه تلویزیونی به رم پرواز کند.

Read More

Vitus Audio with Wilson Sasha in CES 2011

دوشنبه ۱۳ دی ۱۳۸۹
/ / /
Comments Closed

عکس بالا آقای ویتوس و همسرشون در کنار آقای ویلسون و همسرشون تو نمایشگاه CES 2011 در امریکا

ویتوس تو جواب ایمیل تبریک سال نو بهم گفت تو غرفه شون تو نمایشگاه CES 2011 ویتوس رو با ویلسون ساشا دمو کرده.

منم به آقای رحمانی اس ام اس زدم گفتم آقای رحمانی کارتون درسته شما اینجا ساشا دمو کردید اون ور دنیا ویتوس هم تو نمایشگاه از ساشا استفاده کرده 😉

منم امروز نمیدونم چرا الکی خوشحالم

خوش باشید

Read More

ESP Speaker Concert Fidelity Amplifier , Steve Hoffman Report

یکشنبه ۱۲ دی ۱۳۸۹
/ / /
Comments Closed

استو هافمن رو میشناسید یکی از مهندسان صدا و آئودیوفیل های درست حسابیه که نظراتش به من نزدیکه.

http://www.stevehoffman.tv/dhinterviews/

ایشون نظرشون رو در مورد بلندگوی ESP و آمپلی فایر Concert Fidelity نوشتند که جالبه. من حدس میزنم با این وضعیت ای که بازار داره احتمالا برند ESP هم مثل برندهای بسیار خوب دیگری چون Hovland و Lyra از دور خارج بشه و دیگه محصول تولید نکنه. امیدوارم ESP قبل از تعطیل شدن به ایران بیاد.

http://www.stevehoffman.tv/forums/archive/index.php/t-83750.html

Steve Hoffman
06-16-2006, 07:40 PM
I’m lucky. Because of the work I do I get offered free stereo gear all the time from kindly manufacturers who want me to endorse their products. I’m always willing to try something out but usually it goes right back. I’m pretty picky. I rediscovered ESP speakers in a different way. Back in the ancient ’90’s a friend who was the insurance rep for DCC Compact Classics had me over to his house to check out his new stereo which consisted of a Sony CD player, a VAC Renaissance 30/30 power amp and a pair of medium sized speakers by the name of ESP. I remember thinking at the time that the amp/speaker duo made a very pleasing sound, quite unlike the “in your face” razzle dazzle of most upscale audio gear being produced around that time. I filed that factoid in my brain. A few years ago I was giving a lecture at the Rocky Mtn. Audio Show in Denver and I wanted to check my music disc to see if it would play correctly. Noticing that there was an ESP room at the show I remembered the nice sound at Mark’s house and just walked in the room and asked to use the system for a few minutes. Well, the ESP Bodhrans were in there and the Concert Fidelity electronics and I remember sitting there and thinking that this was a sound that I could listen to for hours at a time without getting my ears burned off. Now I have almost the exact system in my house courtesy of ESP and Concert Fidelity. Like I said, I’m lucky.

I want give you a few thoughts on ESP Speakers.

I wrote earlier about how the combination of my ESP Bodhran SE speakers and Concert Fidelity electronics have given me uncommon musical pleasure along with the subtle kind of harmonic, timbral and dynamic nuance I need to hear in my mastering work. (See article here….):

http://www.stevehoffman.tv/forums/showthread.php?t=83356

To get both of these at the same time is much rarer than most people think, so I’d to talk a little about it here, focusing on the ESP speakers. But first, I need to define “musicality,” a word which is so often misused but which definitely defines ESP.

Words are tossed around in audio circles all the time without rigorous definitions. To a lot of over-analytic audiophiles, “musicality” can be a bad word, implying smoothing-over details in order to make a component easy to listen to. To others, “musicality” is totally subjective–whatever they like is termed “musical,” no matter how “hi-fi” it sounds. When I say a component is musical, I mean it manages to sound organically whole and seamless and has the ability to move air and convey emotion WITHOUT sacrificing the nuances of detail, harmonics, timing, and microdynamics; all essential for “lifelike reproduction of sound” (to use a J. Gordon Holt phrase). Friends, getting all of this right AT ONE TIME is a rare feat—many “hi-fi” components err on the side of an overly analytic presentation which dissects the music and loses that needed wholeness. Still other components err on the side of lush and smooth, lacking the nuance necessary to be ultimately satisfying—but it’s a feat the ESP’s perform, and especially in combination with world-class electronics like the Concert Fidelity stuff.

I have heard Sean McCaughan’s (the designer of ESP) creations and met him on numerous occasions, both at the CES, Stereophile Show and at my house and he is a great guy who knows what he likes in the way of reproduced sound. I can definitely say that he is a different kind of speaker designer. I would almost describe him more as a design artist than as a technologist. Although he’s obviously knowledgeable and experienced in speaker design (dating back almost 30 years to when he designed on the Beveridge electrostatic team), he is a modest man who would much rather talk about MUSIC than about technology. He goes to a lot of concerts, and his focus is on building products that are timeless and intensely musical, rather than on writing white papers hyping the latest technology. I think his results really speak for themselves: A very palpable, spacious, dimensional, seamless, NATURAL sound, but with unlimited macrodynamics so the speakers can get up and rock if they have to (if you have the juice).

His speakers incorporate some design features which are very different from today’s trends in speakers and they may be hard for some audiophiles to understand at first, since so many people are attracted to speakers that jump out and grab you immediately with tipped-up highs or bone-crunching bass, even if that’s not what real music sounds like. Sean always like to say that ESP’s are not technically “audiophile” speakers—they’re not pyrotechnic enough for many listeners and it’s true that ESP’s may not stand out at shows because there are just too many bright “hi-fi” systems all around to condition showgoers’ ears in the wrong way. Oftentimes, the people you’ll see hanging around the ESP room at shows are musicians and other true music lovers who know what music is supposed to sound like, not audio nerds or gearheads who are looking to hear this or that sonic artifact in a short sound-byte. Not that his speakers are an acquired taste, let me just say that you have to listen for more than a few minutes to let your ears get reaccustomed to a natural sound palate. I always hang out in the ESP room at a stereo show when I want to decompress from the wacky and go back to the lifelike. 🙂 After 10 minutes with the ESP’s, I’m calm again.

Let me list several of the unusual things Sean does to achieve the sound he wants. Oh, by the way, these speakers really could be called labors of love by Sean, if they weren’t so time-consuming and backbreaking to build! A pair of Bodhran SE’s takes two weeks from start to finish, and a pair of Concert Grand SI’s takes longer! This is a true pain in the *** and only someone totally committed to getting an exact sound could do it.

First, Sean angles the front baffles in by forty-five degrees, causing the on-axis sound from the two speakers to cross several feet in front of the listener. This leads to a very wide listening position, the first criterion for a speaker designed for natural music reproduction. No head-in-a-vise stuff here, but amazingly, the imaging is still solid and very dimensional.

Another thing Sean does to achieve extra spaciousness is use aperiodically damped venting to release out-of-phase sound from the woofers and midrange out of the sides of the speakers. There is also a side-firing tweeter which is down in level and out of phase. This design feature makes the speakers almost like dipoles. They throw an unusually wide and deep soundstage, but without sacrificing the important solidity of the central image. In fact, their image solidity and dimensionality is rather unique and actually much better than what you get from most audiophile speakers. Sean says he is asked all time at shows if his speakers are electrostatics! Cracks him up.

A third thing he does is use SEALED-BOX DESIGNS. The aperiodically damped venting is not the same as ports, and you will not hear any “boom” from Sean’s speakers. If the speakers are properly set up (and preferably spiked into concrete like mine are) you will hear very extended bass, but it is not the kind of port-induced artificial boom or slam that so many speakers resort to in order to get bass out of small cabinets. Yes, ESP’s are somewhat large for their frequency response. Sean designs speakers the old-fashioned way, with no gimmicks, but with the creative design touches mentioned above.

The irony in all this is that ESP DO deliver all the craved-for audiophile goods like detail resolution and imaging and soundstaging—again, they’re absolute kings in terms of imaging and soundstaging—but in such a natural way that they don’t jump out and hit you over the bean. Anyone who thinks “musical” means sacrificing detail should hear what I’ve heard when I’ve switched electronics or cables or even vacuum tubes. In fact, I hear these changes even MORE on the ESP’s than on most speakers, and it’s really quite amazing to me how they can be so musically enjoyable and yet so resolving at the same time. That is true design art, and in my opinion, unique.

The other night, Sean, Mike Verretto (US distributor) and I had a truly magical experience listening to some Frankie Sinatra on my ESP/Concert Fidelity system (a rare system in that I can use it for both mastering and listening). There was an extremely realistic and palpable presence to the sound, especially in the midrange, which put Frank scarily close to being in the room, even on this 1953 monaural recording. I even heard a french horn part that I hadn’t heard before on other systems. With my current ESP/CF system, I’m getting a lot more of that magic these days, and I’m too jaded to say that lightly. What is so addictive about the midrange is that it is very rich and tonally natural but also highly resolving, as long as the electronics are up to the job. On too many speakers, that palpability in the midrange seems to get lost in the quest to make the lows and highs stand out so that the speakers are more “impressive” and easier to sell. But even with their magical midrange, the ESP’s don’t sound bloated or chesty, which would happen if a less talented or sensitive designer tried to emphasize the midrange.

One quirky thing about these speakers is that they do take some skill in setup. Because of their additional side-firing output, they are VERY sensitive to room placement but they do respond to minute care in placement as all great speakers should. Of course, friends and neighbors, I’m lucky to have had Sean himself visit my place to set them up properly, and when that setup is done right, the speakers completely disappear, which you would not expect from their large size. This allows them to sound equally as convincing on intimate jazz or chamber music as on Bad Company, Van Morrison or a giant orchestra playing something by Leroy Anderson (check out the great SACD on Mercury Living Presense).

Like all good things in life, these speakers are not inexpensive ($16K for the Bodhran SE’s, which I have now, and $40K for their bigger brothers, the Concert Grand SI’s), but they are hand-built artisan products in which the designer himself is actively involved at every stage of design and production. They are speakers to last your lifetime (my insurance buddy still has his and he LOVES to change gear every few years) and worth the money. Heck, if you bought a Honda Civic you would spend 20 grand and have nothing in 6 years. Your ESP’s on the other hand will still be going strong in 20.

OK, blathering over, time to summarize:

Speaker choice is highly personal, since speakers always have more “character” than electronics. But if you are looking for the same things I am: an organic, seamless, spacious, dynamic presentation, with lots of natural detail rather than the hyped-up “audiophile” kind; and especially, if you’re really interested in music rather than just sounds, go hear these beautiful babies!

http://esploudspeakersna.com/welcome/index.html

Here is a shot of ESP designer Sean McCaughan’ and I at CES with the larger ESP speakers. Note the pretty burled maple wood. I have the maple Bodhrans in my living room; very good WAF (Wife Acceptance Factor).

تو بخش دیگری اینطور نوشتند :

Friends, for the last couple of months, and especially since the Stereophile show, I’ve had much more chance to listen to the ESP/Concert Fidelity system that is in my main listening room and I’ve decided to write down some more thoughts. I’m convinced that this system is perfect for the serious audiophile and music lover. The ESP Bodhran SE monitors and the Concert Fidelity 6BFG monoblock amplifiers and matching CF-040 tubed line stage are getting quite a workout at my place and constantly furnishing me with great sound. My thoughts on the ESP loudspeakers I will post in a separate thread. I want to elaborate on the Japanese Concert Fidelity electronics here. Allow me to gush for a few minutes.

The system I’m using now is the first I’ve had that both allows me to master accurately AND makes me want to sit down and listen to music even after a long day of mastering. Even when I listen for relaxation, I expect to be able to hear all the details and nuances I’m so used to hearing on the master tape, but in a natural, organic, totally non-fatiguing sort of way. Most systems err either on the side of being overly analytic without naturalness and organic “wholeness”, or on the side of rich and lush while missing the nuances I try to bring out in my mastering. My current system, even in a less-than-optimal setup (with a big old grand piano between and behind the speakers), is a true miracle of great sound. It’s so lifelike and yet so un-“hi-fi” that I’ve heard things on the mixes that I’ve never noticed before, and yet without ever sacrificing crucial musicality. With this system, I’ve come as close to the sound of the master tapes as I ever have before. Sinatra and Elvis were scarily close to being in the room with us the other night, and I don’t say that lightly.

Concert Fidelity Electronics
http://www.audiocriticalmass.com/

Some people like tube sound, some like solid state. But I feel the perfect electronics should combine the best of both worlds—the transient speed and transparency (and bass) of solid state without the grain; the timbral magic and dimensionality of tubes without mushy bass and rolled off highs and lack of focus. For example, pairing the Concert Fidelity original prototype electronics with the Venture CR-8 speakers in my mastering room, I’m now getting the best bass I’ve ever heard in that room in eight years of living here. Because of their incredible midrange magic, the Concert Fidelity electronics remind me of just why I’ve always loved tubes, but they also point out clearly how not all tube electronics are even close to being equal. The Concert Fidelity stuff has a clarity (presumably because of their highly simplified but wacky perfectionist circuitry) which allows me to hear much more of the microdynamic and harmonic nuances and transient speed that other tube electronics simply miss or gloss over or just choose to ignore, and this becomes addictive and necessary for testing my mastering work, as well as for listening. It’s the kind of magic that most people might not even know existed until they’ve once heard it, but once they have, they realize how much of the nuances are getting lost through other electronics. No going back after this for me. I’m too spoiled; it’s friggin’ addictive, mates.

But first, one minor caveat: Those of you (anyone out there?) who heard the Concert Fidelity stuff at the Stereophile show on either Thursday or the first half of Friday missed the magic, because the line-stage was not hooked up properly (i.e., the 12AU7’s were not switched into the circuit). This kind of silly thing can happen when people are exhausted from doing all-nighters getting ready for a show and then setting up the show room… We all knew something was not right, but we were too blitzed to figure out what it was! After Friday around 1PM, the electronics were back to sounding the way they are supposed to. All it took was turning the second switch to “on”, heh.

This line-stage is, quite simply, the most transparent I’ve used, and I’ve had some great line-stages through here, some true Kings. Every time I do a comparison (and I wouldn’t waste my time comparing it with less-than-excellent line-stages—so far, I’ve put it up against a number of the very best, but please, don’t ask me for names!), the Concert Fidelity wins easily in terms of lifelike sound, dynamics, sound-staging, side-to-side imaging, tonality, and all-around pleasing vibe. It also has one other huge advantage. Because of its neat transparency, it is almost like a tube tester in the way it shows off the differences between 12AU7’s. This allows me to flavor the final sound by tube rolling, that final touch that means so much. I’ve spent silly time rating all of my 12AU7’s. Couldn’t do it without the C.F. line stage!

And I hear it will soon get even better than this, although it’s almost hard to believe it could! Masataka Tsuda, the designer of the electronics, will soon be coming out with his ultimate statement line-stage, which incorporates four or five minor circuit changes in addition to remote control and digital volume readout, two things which the current minimalist line-stage is, unfortunately, lacking. I have been told by the importer that in order to sell off the remaining few current units, which ARE FULLY UPGRADEABLE to the ultimate line-stage, a price break is being offered. (Since the cost of the upgrade is expensive and there is no margin in it for dealers, the current inventory cannot be sent back for upgrades first and then resold to dealers at wholesale—it has to be sold to customers first.) If you are looking for a line stage that will please you for a life time. Consider this one, folks.

So there ya have it. Steve’s gushing. The Concert Fidelity electronics are expensive as hell, but there are more expensive products out there, especially from Japan, where most things are perfectionist and expensive. And every time I turn those Concert Fidelity amps on I wonder if we have come as far as we can in vacuum tube reproduction of recorded sound. They are that good. They remove the barrier between me and the music. As I said before, I doubt there would be a listener anywhere on the planet who would not love the sound of those gorgeous, monoblock amplifiers and that nifty magical line-stage. I can recommend them with total confidence to anyone who strives for the best sound possible. This is the kind of product that will make people stop agonizing about upgrades once and for all. If they have deep enough pockets to buy this stuff, they’ll be able to forget about “moving up” and will be able to listen to music under the best conditions possible for a very long time to come. Even though I’m assured of a long-term loan of this gear for my mastering projects, just the thought of losing it gets me all shivery. Not looking forward to that day; I’m spoiled, dudes!

The Concert Fidelity stuff has only been available since last fall in its current cosmetic shape (with wonderful lacquered wood), and although the company may be obscure now, don’t expect it to be for much longer. Also, for those of you who just don’t want tubes, Masataka Tsuda’s new solid state creations, under the “Silicon Arts Design” brand, are now in prototype. Several very critical listeners who heard them during special after-hours auditions at the Stereophile show have already proclaimed them the best amps they’ve ever heard. And they are solid state! Might have to give those a serious listen. Given Tsuda-san’s profound design expertise and fanatically perfectionist tendencies, that doesn’t surprise me at all. (You’ve got be slightly wacky to design stuff anyway, and Tsuda-san is just as wacky as the American designers I’ve met; this is a good thing!)

Although I’ve posted pictures before, it’s worth taking another look at several of the features of these electronics. In the line-stage, notice how SIMPLE the circuitry is, how well laid-out and clean looking it is, and how close much of it is to the input and output connectors, for shortest circuit paths. The new ultimate line-stage will extend this concept to its logical extreme, while having the 12AU7’s swappable on the back panel so the unit doesn’t have to be opened up.

In the power amps, notice how the single 6SN7 for the driver and gain stages is BEHIND the transformers in order to shorten circuit paths and eliminate stray capacitance that leads to the dreaded dulled transients. Notice some other nice touches, such as an input level control for channel matching as tubes drift over time, and a digital output tube timer/counter so you’ll know how long you have been running the output tubes and when you should replace them. And those transformers are custom-spec’ed and very expensive, practically unobtanium, but contribute greatly, along with the circuitry and layout, to the sound which has the best aspects of tubes without the downsides. Oh, and Tsuda-san chose the CURRENT PRODUCTION Russian 6B4G, a very tuneful tube (sort of like the sound of an old 2A3) so there is no fear of running out of output tubes in the future. I must say that in both sets of my Concert Fidelity amps I’ve never had A SINGLE TUBE PROBLEM! Not a one.

At any rate, that’s my story and I’m sticking to it. If you can afford them, the Concert Fidelity electronics will satisfy you for many years. There will be no need to ever worry about “the search” for the best sounding gear again!

راستش چند وقته پیش تو خواب دیدم یک سیب بزرگ محکم خورد تو سرم و من تو خواب بخشی از عقلم رو از دست دادم و رفتم یک سیستم صوتی جدید مبتنی بر ESP ، Vitus و سورس Playback Design خریدم.

بیدار که شدم دیدم خوشبختانه عقلم سرجاشه و خوشحال شدم از اینکه دیدم بیرون دهکده هستم.

Read More

برنامه های فای از شبکه چهار

شنبه ۱۱ دی ۱۳۸۹
/ / /

خبر جدید اینکه به احتمال زیاد برای اولین بار در ایران یک برنامه تلویزیونی در زمینه های فای بزودی از شبکه چهار پخش خواهد شد.

قرار شد همین هفته با شبکه چهار مذاکراتی داشته باشم و در اولین فرصت نتیجه رو اعلام خواهم کرد.

تمام سعی ام این خواهد بود تو این برنامه تلویزیونی مخاطبان رو به شکلی ساده با های فای آشنا کنم و این فضا رو به تمام کسانی که شناختی از های فای ندارند معرفی کنم.

مطمئنا این موضوع هم برای مخاطبان شبکه چهار جالب خواهد بود و هم برای فضای های فای ایران چرا که بنظر من تا حد زیادی این مقوله برای مردم ناشناخته هست.

شاید اتفاقات خوبی بیفته …

فقط برای های فای مجری گری نکرده بودیم که اونم داره انجام میشه 😉

خوش باشید

Read More

نگاه رومی درباره Who has best sound in High-End Audio

یکشنبه ۵ دی ۱۳۸۹
/ / /

این مطلب رو هم باید تو انجمن مینوشتم و بنظرم ارزش نوشتن در سایت رو نداشت اما فعلا مجبورم اینجا بیارمش.

مطلب زیر رو رومی تو سایتش نوشته، بخونید :

http://www.goodsoundclub.com/Forums/ShowPost.aspx?postID=15286#15286

In the thread: “The industry-embraced audio and classical music” Stitch made a post that implied that the industry-sponsored indifferent sound is more attracted to the people who has a lot of money. I do not know how accurate that observation but it made me to think about the following:

Who in contemporary High-End Audio has the most persuasive and more able sound? I mean is somebody would like to demonstrate to Martians what definition of success in High-End Audio is then what kind people would be able to do it?

No, I do not ask about your or myself to reminiscent about where you heard the best results from audio. I more interested to know what type or an abstract group of people per capita has better audio result then other group.

I do not think that rich audio people have good sound, generally the folks with a lot of money, despite having a lot of expensive equipment do not demonstrate changing sound. Sure there are exceptions but we are taking about composite result for entire group.

Dealer’s show rooms are also very very very seldom demonstrating good sound, there are many reasons for, not to last of them that sales personals shall not be able to demonstrate sound more able then buyer can understand. This is, BTW, one of the reasons why high-end salon’s owners heir only audio- retards to work on the sales floor.

The recording pros have unquestionably great opportunity to be the group with the best sound. It is not the case as they grossly discard playback part of sound reproduction. Also, the majority of them look to have recording to be a replica of live event – a bogus approach – so they are disqualified.

Reviewing, editing and publishing staff is out of picture for multiple reasons, not the last one because they have too frequently revolving equipment and they hardly able to organize playback to use whatever they got.

DIYers mostly have very bad, very-very bad sound. Of course DIYers might be different level and among DIYers you can meat incredibly knowledgeable and talented armature-engineers. However, most of the DIYers among those who learned how to cut wood and how to solder do not have cultural listening and musical background to assess what they do and to comprehend what the values of own solutions.

The rich audio people devoted to brands and stay with great loyalty to a brand. People with less money do not dedicated to brand and labels but they devoted to specific marketing campaign. The history of high-end audio, as I observe it for the last 15 years, is a string of marketing campaigns that pre-developed and sold to spineless and non-ambitious public. If to look at the sonic results that average audio person get but to subtract from that result the chewed up and presold marketing objective then in most of the cases the Hi-Fi king will have naked body, destroyed by hard-progressing gummatous syphilis.

I can stratify many other groups but I think you have the point. I think in today audio world the audio groups that most likely have the best sound are personal installations of audio manufacturers.   Not the crap that they demonstrate at audio shows but their own home installations.

Unfortunately, the audio manufacturers are absolutely removed from the audio demonstrations.  The richest of them do have own dedicated demo room and this is very good. Unfortunately those manufacturers own listening rooms are not exposed to public and I feel it is very unfortunate. If I want o buy $100K speaker or amplifier then what would be more rational then to talk to the person who did it and let the person to demonstrate to me what the equipment is able to. The plain ticket, even to another side of globe cost virtually nothing in compare to the price that I am about to pay for the speaker or amplifier. Sure, the industry jumps out of skin to shut up a manufacturer and to assure public that audio can be hear only by train to sell stolen cars professional demonstrator. Sure, the industry does it as it where the 70% of murk up come from… The biggest problem however, is not the money but the fact the injecting itself into demonstration process the industry by many means (very loaded comment) kills the sound that would be possible to obtain from a raw product by other ways.

I do feel that manufacturers, as a group, have best sound among all industry groups. It is in way similar to the winery – you can get the best wine by learning from a given wine maker how to drink his wine and how to get it.

I wonder can an audio dealer to operate as traveling guide instead as a sale person?  If we looking for a reference end  the opportunity to experience the best possible result in sound reproduction then why do not deal with the environment what the best possible result most likely to appear?

Rgs, Romy the Cat

Read More

عدم دسترسی به سایت

جمعه ۳ دی ۱۳۸۹
/ / /

چند روزی بود که سایتم از دسترس خارج شده بود و خوشبختانه مشکل حل شد. به من دلیل این عدم دسترسی اعلام نشد و منم خیلی پیگیر نشدم دلیلش رو دقیقا دربیارم. فقط حدس میزنم اون مطلب آخری که در مورد فامیلمون که خواننده شده بود نوشتم و تو بخش کامنت ها عده ای ابراز احساسات کرده بودند (بقول یکی نظرات کارشناسی داده بودند 😀 ) باعث این موضوع شد.

وقتی این اتفاق افتاد فهمیدم چقدر این سایت رو دوست دارم و برام مهمه که همیشه برقرار باشه ، شاید تشبیه سایت به خونه تا حدی منظورم رو بیان کنه، وقتی دسترسی قطع میشه انگار در خونتون رو بروی شما میبندند. البته اضافه کنم بیشتر از 70 درصد خوانندگان این سایت حتی در زمان عدم دسترسی سایت رو میدیدند و این برام جالب بود!!

یک گوگل آنالایزر هم امروز نصب کردم که ببینم وضعیت بینندگان سایتم چطوره، گوگل سرویسهای خوبی میده و این سرویسش هم جالبه و اطلاعات رو خیلی بهتر از کنترل پنل در اختیارم قرار میده.

چیزی که برام جالبه اینه که کل بینندگان این سایت یک تعداد کاملا مشخص و ثابت هستند که چه من بیشتر مطلب بنویسم و چه کمتر و چه هر اتفاق دیگه ای بیفته این تعداد مشخص سایت رو هر روز چک میکنند.

من فکر میکنم بازدید دائمی از سایت ام نشانه خوب بودن مطالب یا بدردخورد بودنشون نیست و یه جورایی چون ما منبع فارسی زبان زیادی در زمینه های فای نداریم بالاخره مخاطب یک بار هم شده این سایت رو در روز چک میکنه.

رومی مطلبی در مورد صنعت صدا نوشته که جالبه بخونید :

http://www.goodsoundclub.com/Forums/ShowPost.aspx?postID=15277#15277

Somebody “MichaelV8” posted in Audio Sewers a question: “Did Stereophile essentially abandon classical music in the 1990’s?”

“Posted by MichaelV8 on December 22, 2010 at 07:47:14

Yes, is my take. They still employ Richard Lehnert, my favorite reviewer for the mag, but his articles are rarely published. Kal Rubinson I read for his multi-channel reviews, but they are basically skeletons. Not enough from either of these guys for me to renew my sub. Too bad.

This was just brought to mind on reading an article by Mortimer Frank in Fanfare, Vol. 32, No. 3.

“The death of High Fidelity and of its major competitor, Stereo Review, created a void that many have felt was impossible to fill. Stereophile, to which I contributed for several years, did so in part, but essentially turned its back on classical recording when it changed hands in the 1990s.”

http://www.audioasylum.com/audio/music/messages/18/180998.html

I do not know and frankly speaking do not care what happend with Stereophile on 90s. As far as I concern  if of all printed Stereophile magazines, along with their writers and staffers were burn in hell then nothing would change in my universe. However, the MichaelV8’s question has a side-effect. The side-effect is in the fact that audio publications and classical music has slightly different effect. I would like to revise MichaelV8’s position.

I would like to revise MichaelV8’s position as I feel he confused the cause and consequence. I do not feel that high-end audio industry abandon classical music but I feel that the as time goes by the audio that high-end audio industry embraces and cultivate is less and less suitable for classical music reproduction. As the result, it was a normal evolutionary process – the classical music faded out from industry aim. It is similar to parrots who learn to “speak” human words do not delegate the skills to their heirs as it is absolutely needless for this species.

In 60 Hi-Fi industry killed tone in audio. In 70s they killed dynamic range and bass.  In 80 they saturated audio with indifference. In 90s they fill audio with overtones and fake harmonics. In 2000s they separated the body of Sound into sonic particles and today an average industry-sponsored playback is enable to reproduce as conducing transition of a note from one instrument or voice to another. It is not wonder that classical music lost its appeal and interest being plays by the industry-sponsored audio.

In fact in today world there is a very interesting phenomena – very low-end audio,  literally mass-produced table radio that on can buy for $50 sound hugely more musical for classical repertoire then the mega-dollars playback ideas that the industry present as some kind of “advance audio”. From the place where I stand, only for this fact all that pompous  and pretentious industry dirt that runs the audio industry need to be clustered on the roof of a very toll building   and then throw from the roof with their stupid heads down. Their screaming while they fly will sound more musical then the audio they promote.

Rgs, Romy the Cat

Read More

کسری احمدی خواننده ای که دوستش دارم

یکشنبه ۱۴ آذر ۱۳۸۹
/ / /

آقای کسری احمدی

خیلی برای موفقیتش خوشحالم و امیدوارم این موفقیت ها هر رو بیشتر  و بیشتر بشه .

شعر آهنگ

هنوزم چشمای تو مثل شبای پر ستاره ست

هنوزم دیدن تو برام مثل عمر دوبارست

هنوزم  وقتی میخندی دلم از شادی میلرزه

هنوزم با تو نشستن به همه دنیا می ارزه

اما افسوس تو رو خواستن دیگه دیره دیگه دیره

اما افسوس با نخواستن دلم آروم نمیگیره نمیگیره

سوگلی از لب ایوون تو پژمرد و فروریخت

شبنمی غمزده از گوشه چشمان من آویخت

سوگلی از لب ایوون تو پژمرد و فروریخت

شبنمی غمزده از گوشه چشمان من آویخت

دوری بین من و تو دوری ماهی و دریاست

دوری بین من و تو دوری ماه و تماشاست

اما افسوس تو رو خواستن دیگه دیره دیگه دیره

اما افسوس با نخواستن دلم آروم نمیگیره نمیگیره

علی نادری کجایی که ببینی کسری الان خواننده شده ، بیاد همه اون روزهای خوب …

Read More