صدای Quad یک چیز است ، یکپارچه و Whole
انگار تصویر صدا ، موقعیت هر استرینگ در Stage ، تونالیته و شاخص صدای هر استرینگ بهمراه شکل تصویرش با فرکانس تغییر نمیکند.
ما یک چیز میشنویم whole .
صدا یک Ambience Field پیوسته دارد با حس سلامت و همان حالت Phase Coherent بودن را به شنونده القا میکند. Phase Coherent بودن ربطی به یکپارچگی کامل صدا ندارد و تنها یک حالت خاص در صدا را تداعی میکند. این شکل تفاوت در خانه مهندس پوینده قبلا تجربه شد.
اولین چیزی که در برخورد اول با صدای Quad جلب توجه میکند توان تصویر سازی این بلندگو هست. من تا بحال چنین تصویری جز یکبار که Planar شنیدم از بلندگویی نشنیدم. تصویری شفاف که احساس میکنید همه سازها در اتاق حضور پیدا کردند و کاملا Pinpoint ، دقیق ، واضح با ابعاد مشخص (بدون تغییر نسبت به فرکانس) پخش میشوند. واقعا این حس بود که این بلندگو خیلی زنده صدا رو پخش میکرد و همه سازها با شفافیت بسیار خوبی در اتاق شما نواخته میشوند. من تابحال چنین تصویر شفاف ، Stable ، واقعی و نزدیک به سورس صدایی نشنیدم.
سازها هر یک در یک نقطه و مکان خاص بین دو بلندگو حضور دارند و حرکت Ghost Like آنها با شفافیت و وضوح تمام حس میشه. صدای هر ساز با تغییر فرکانس تغییر شاخص نداره ، هم از نظر ابعاد تصویر و هم از نظر Timbre صدا و صدایی یکپارچه و واقعی رو شنونده میشنوه. حتی شکل قرار گرفتن میکروفن در کنار پیانو حس میشد و در تصویر احساس میکردید نت های زیرتر در فاصله دورتری از میکروفن قرار گرفته اند.

من فکر میکنم حالت Ghost Like در صدا به خطی بودن پاسخ فاز و Phase Coherent بودن و یا Low Storage Energy بودن Quad برنمیگردد و این مساله به Panel بودن بلندگوی Quad برمیگردد. بلندگوی منگر با اینکه Phase Coherent و Low Storage Energy هست چنین حالتی در صدا رو تداعی نمیکرد اما بلندگوی Planar با اینکه کراس آور دارد و پاسخ Time Domain آن مثل منگر یا Quad نیست این حالت را تداعی میکرد.
من حدس میزنم حالت Ghost Like در صدا به این مساله برمیگردد که ما در یک بلندگوی Panel چندین سورس صدا داریم و از چندین نقطه بر روی سطح ، موج صوتی ایجاد میگردد. این حالت Ghost Like در صدا و نزدیکی ما به سورس صدا واقعا شنونده رو در برخورد اول شگفت زده میکنه.
ابعاد تصویر خوب بود البته بلندگوها باید از نظر من بهتر Place میشدند تا وضعیت بهتری داشته باشیم. فاصله بلندگوها از هم کمی بیشتر از حد معمول بود و بیشتر دو تا مونو حس میشد تا یک استریو به هم پیوسته.

Quad در این شاخص جلوتر از بقیه بلندگوهایی که تابحال شنیدم قرار میگیره. به نظر من عمق و ابعاد بیشتر صدای بلندگوهای درایوری همونطور که منگر میگه خیلی واقعی نیست و این تصویری که Quad میده به نظر واقعی تر و درست تر میاد. من فکر میکنم شرایط آکوستیکی و Speaker Placement میتونست بهتر باشه تا بیشتر پتانسیل Quad مشخص بشه.
در مجموع شکل تصویر سازی در Quad مانند Planar با بلندگوهای درایوری و منگر متفاوت هست و انگار ما از دریچه ای دیگر به صدا گوش میدهیم. تا اونجایی که من میدونم شنوندگان در ایران به Soundstage اهمیت میدهند و تصویر صدا جزو پارامترهایی است که شنونده حتی غیر حرفه ای در وهله اول خیلی راحت تاثیرش رو درک میکنه. فکر میکنم یکی از دلایل علاقه شنوندگان نیمه حرفه ای به بلندگوهای درایوری در نوع تصویرسازی اونهاست که بسیار بزرگ و بقول خارجی ها Big هست. تصویر بزرگ و غیر Pin point بلندگوهای درایوری بنا به گفته آقای ژوزف منگر به سرعت پاسخ دهی درایور بر میگرده و بلندگو های Slow تر تصویر wide تر و بزرگ تری دارند. Quad تصویر PinPoint ای داشت با عمق خوب اما اون حالت بزرگ رو مانند بلندگوهای درایوری تداعی نمیکرد. جالبه بدونید بلندگوهای Marten Design که از درایورهای سریع تر Accuton استفاده میکنند تصویرشون در مقایسه با بلندگو های Slow تر کوچک تر و PinPoint تر هست. من فکر میکنم در تصویر سازی صدای Quad از بلندگوهای درایوری واقعی تر هست هرچند ممکنه شنوندگان تصویر بزرگ تر رو بیشتر دوست داشته باشند. وقتی گوش به یک صدایی عادت میکنه برای قضاوت در مورد صدای جدید ممکنه کمی دچار اشتباه بشه و برای همین هست که من فکر میکنم باید با یک پدیده جدید مثل منگر یا Quad (البته منظورم از جدید نسبت به تکنولوژی درایوری هست) بهتر برخورد کرد و صدای اونها رو برای قضاوت بهتر بیشتر شنید.
آقای فاطمی فاصله بلندگو ها رو از هم زیادتر از حد معمول کرده بودند تا عرض تصویر بیشتر بشه و شنونده اون احساس Big بودن رو داشته باشه ، نمیدونم این کار رو بر اساس شناختی که از سلیقه کاربران داشتند انجام دادند یا تنها هنگام Placement گوش خودشون رو ملاک قرار داده بودند.

صدای Quad خیلی زنده هست و خیلی احساس Light بودن در صدا حس میشه. منظورم از Light بودن نداشتن انرژی در صدا خصوصا فرکانسهای پایین نیست بلکه معنی این Lightness اینه که صدا خیلی راحت Transient ها رو رندر میکنه و اون سنگینی و کندی بلندگوهای درایوری رو نداره. این شاخص به سرعت Quad بر میگرده. همون طور که میدونید پنل الکترواستاتیک سبک ترین ماده ای است که صدا تولید میکنه و سبک بودن به معنی چابک تر بودن و سریع تر پاسخ دادن هست. این حس Liveness رو قبلا با منگر تجربه کرده بودم و با Quad صدا خیلی خالص (به معنی خالی از انرژی اضافه یا یک حالت کودن) ، راحت و زنده پخش میشد.
سازها واقعا به خانه آقای فاطمی آمده بودند و چه راحت نفس میزدند هرچند کمی سورس دیجیتال میتونست اون حالت تنفس رو بهتر کنه و Ambience بهتری به ما بده. من کلکسیونی از سازها رو جلوی خودم میدیدم و سازها بدون تداخل با هم هر یک در مکان خودش راحت پخش میشد. این حس زنده بودن و تنفس رو بلندگوی B&W Prestige هم داشت که من میتونم نتیجه بگیرم Liveness در صدا به سرعت پاسخ دهی بلندگو برمیگرده و شاخص Low Storage Energy بودن. البته من اگر آزمایشکاه داشتم از حالت حدس به یقین میرسیدم و براتون دقیق تر نتیجه گیری میکردم.
حرکت سازها در مکان تصویر بخاطر اون حالت Ghost Like بودن خیلی لذت بخش بود و Start/Stop های دقیق هر ساز بدون دخالت و احساس گم شدگی و در هم رفتگی احساس خوبی در شنونده بوجود می آورد. حتی سازهایی که در پس زمینه بودند حالت Blur نداشتند و راحت و شفاف رندر میشدند.
بنظر میرسه B&W Prestige در بین بلندگو های درایوری از نظر Sharpness بیشتر به صدای Quad نزدیک میشه تا دیگر بلندگو ها.

سورس دیجیتال Ayre برخلاف تعریف هایی که Stereophile ازش کرده بود (آرتور هم معتقده Ayre سورس جالبی نیست) صدایی درست حسابی نمیداد و بنظرم با این سیستم جور نبود و اصلا در کلاس Audio Note و بقیه نبود. به آقای فاطمی گفتم Audio Note یک DAC مدل DAC 5 داره که صدای خیلی خوبی داره و چه خوب میشه با اون دمو کنید. البته وقتی دو طبقه لامپ داریم بد نیست از یک سورس دیجیتال SolidState مثل dCS یا EMM Labs استفاده کنیم تا اون حالت High Resolution سورس با نرمی طبقه لامپ به یک تعادل و نقطه خوب برسه.
آقای فاطمی سورس آنالوگ Linn LP12 هم داشتند و از اون هم صدا گرفتند اما خیلی Fidelity سورس شاید بخاطر خود صفحات بالا نبود و اون حالت Precision و Filedity بالا در صدا حس نمیشد هرچند صدا دوست داشتنی و راحت بود.
وقتی سورس آنالوگ پخش میشه با لامپ و Quad شنونده حوصله تمرکز روی صدا رو از دست میده و تقریبا دوست داره فقط موسیقی گوش کنه البته کمی اون Roll off ناحیه بالا دلیل این مساله هست اما در کل گوش من خیلی آنالوگ رو دوست داره و من حس میکنم برای ساعتها موسیقی شنیدن دیجیتال نمیتونه جای آنالوگ رو بگیره.
اگر سورس صدا میشد EMM Labs و کابلها بهتر میشدند مطمئن بودم این سیستم میتونست یکی از بهترین صداهایی باشه که در این دنیا وجود داره و البته حتی با همین سورس و همین کابل دراز سه متری صدا بسیار تاثیر گذار بود. واقعا این سیستم مثل CAST با Wilson جلب توجه نمیکرد و خیلی خوب برای شنونده موسیقی پخش میکرد. من فکر میکنم مهمترین چیز اینه که یک سیستم محدودیت هاش در لحظه شنیدن جلب توجه نکنه و هرچند هر سیستمی محدودیت های خودش رو داره و هر سیستمی شاخص صدای خودش رو داره اما خیلی مهم هست که لحظه ای که شما به صدایی گوش میکنید احساس نکنید یه چیزی کم هست و یا یه چیزی باید بهتر بشه.
آنالوگ با لامپ و Quad در عین خوش صدایی جلب توجه نمیکردند اما سورس دیجیتال Ayre خودش رو نشون میداد و به من میگفت Stereophile رو نباید جدی گرفت.
این تحلیل خیلی طولانی شده و من هم خیلی حوصله تایپ ندارم و بقیه این تحلیل رو به مرور در سایت میگذارم.

بد نیست بدونید بیشتر از Quad آمپلی فایر لامپی Audio Note Ankoru روی من تاثیر داشت و کاملا باورم شد میشه از لامپ صدایی بهتر از حتی بهترین Solidstate ها شنید.

کابل کارداس هم Interconnect و هم Speaker Cable مدل Golden Reference رو تست کردم و میتونم یک تحلیل در حد یک Overview براتون بنویسم.

قبل از هر چیز لازمه از آقای همایون خرمی نماینده این محصول در ایران تشکر کنم بخاطر امکانی که برای من فراهم کردند تا این کابل رو در خانه خودم بشنوم.

این کابل Break-in نشده بود و مدتی هم من ازش استفاده کردم اما کل ساعات کارکردش به 150 ساعت نرسید. آقای خرمی لطف کردند و یک CD Player در اختیار من قرار دادند تا من بتونم از خروجی دیجیتال اون استفاده کنم و بدون استفاده از Transport سورس دیجیتالم کابلها رو Break-in کنم. البته مشکل اینجا بود که CD Player من روی خروجی دیجیتال Lock نمیکرد و خلاصه نتونستم کابل رو بعد از کارکرد 500 ساعت بشنوم.

باید بگویم کابل ها بیشترین تاثیرشون به Micro بر میگرده تا Macro و برای یک قضاوت دقیق نیاز داریم کابل کامل Break-in بشه. کابل Break-in نشده اجازه نمیده بیشتر از نیم ساعت به موسیقی گوش کنیم و شنونده رو خسته میکنه. بنابراین یادمان باشد قضاوت دقیق و کامل در مورد کابل Break-in نشده کار درستی نیست و ما تنها میتونیم یک نمای کلی از شاخص های Macro صدا داشته باشیم.

من یک تحلیل از شاخص های صدای Cardas در مقایسه با Van Den Hul Revelation نوشتم و منتظر بودم زمانی بتونم کابل Break-in شده رو بشنوم و تحلیل رو کامل کنم که دیدم احتمال داره طول بکشه و مناسب دیدم در این نوشته یک Overview داشته باشم و بعد در آینده اگر امکانش بود یک تحلیل کامل و مفصل بنویسم.

دوستانی هم از من خواستند در سایت بیشتر در مورد برندهای ارزان تر با قیمت های معقول تر بنویسم و کمی هم دست از سر ویلسون Wilson و کرل Krell وردارم.

نظر دوستان برام مهم هست و من سعی میکنم کمی حال و هوای سایت رو تغییر بدهم.

تحلیل کارداس رو احتمالا تا آخر هفته اینجا مینویسم.

دیروز پیش آقای رحمانی بودم و با کمی تغییرات صدای سیستم دوباره شنیده شد. فکر میکنم گوشم کاملا به این صدا آشنا شده و میتونم بدون در نظر گرفتن احساسم نسبت به بلندگوی 8 در مورد محدودیت های این سیستم بنویسم. همیشه از دو سمت میشه نگاه کرد یکی تنها از سمت توانایی های یک کامپوننت و دیگری از سمت محدودیت ها و من فکر میکنم ویلسون توانایی های خیلی بالایی داره هرچند این مساله طبیعی است که محدودیت هایی هم داشته باشه. من در این پست به محدودیت هاش میپردازم هرچند معتقدم این محدودیت ها هنگام شنیدن صدا جلب توجه نمیکنند و مقیاس اونها کوچک هست.

صدای Wilson WP 8 با Krell CAST همچنان تحت تاثیر مشکل کابل CAST هست. کمی دو تا کانال نا همگون و کمی هم صدا مات هست. البته کابل CAST جدید بزودی خواهد رسید و مشکل حل خواهد شد. آقای رحمانی بلندگو ها رو عقب تر بردند و دوروبر بلندگو رو خلوت کردند که در این حالت Bass خیلی از اون حالت Over Power و سنگین و فوروارد خارج شد و خیلی انرژی ناحیه پایین کمتر و کنترل شده تر پخش میشد. من حدس زدم امپدانس پشت بلندگو تغییر کرده اما آقای رحمانی گفتند فقط با همین جابجایی صدا اینقدر فرق کرد. البته خلوت شدن اطراف بلندگو به گوشم کمی صدا رو بخاطر انرژی بیشتر بازگشت ها خرابتر کرد و شنونده رو اذیت میکرد اما در مجموع وضعیت قابل قبول بود. به گفته آقای رحمانی آکوستیک یارامانا در آینده نزدیک درست خواهد شد و من ویلسون 8 رو در یک محیط مناسب خواهم شنید. حدس میزنم وجود بلندگوها در کنار هم Bass رو خراب میکنه و ممکنه صدای بلندگویی که در حال پخش صدا هست تحت تاثیر دیگر بلندگوهای خاموش در اتاق قرار بگیره.

آکوستیک بد موسیقی رو به هم میریزه و شما بجای موسیقی صدا میشنوید و زود خسته میشوید. محال هست بدون فضای خوب از صدا لذت ببرید من پیبشنهادمیکنم یه فکری به حال فضای شنیداری بکنید چون من در ایران فضای ایده ال ندیدم.

ببینید هر بلندگویی محدودیت هایی دارد و در شاخص هایی در مقایسه با دیگر بلندگوها عقب تر و در شاخص هایی جلوتر هست. بقول آرتور سالواتوره محال هست یک طراحی و یا یک تکنولوژی در همه شاخص ها همه طراحی ها و تکنولوژی های دیگر رو Outclass کنه. یعنی هیچوقت بهترین آمپلی فایرهای لامپی نمیتوانند در شاخص هایی مانند Low Noise بودن به بهترین آمپلی فایرهای ترانزیستوری برسند همونطور که بهترین آمپلی فایرهای ترانزیستوری نمیتوانند در شاخص هایی مانند Immediately به پای یک Single Ended Triode برسند. این یک واقعیت هست و اگر از فروشنده ای شنیدید این کامپوننت ای که من دارم از بقیه کامپوننتهایی که دیگران دارند بهتر هست بدانید این حرف تنها یک حرف تبلیغاتی است و فروشنده فقط دوست داره جنسش فروش بره. حقیقت اینه که هر کامپوننتی محدودیت ها و تواناییهای خاص خودش رو داره و این ما هستیم که بر اساس بودجه ، سلیقه شنیداری ، شرایط محیطی ، نوع موسیقی هایی که میشنویم و … انتخاب میکنیم. اینم جمله ای که آرتور گفته :

Finally- The first, unavoidable and ultimate rule in high-end audio is:
You can NEVER have it all, so everyone must eventually make choices, and that means choosing priorities.
Anyone who says otherwise is either very ignorant or lying.

من صدای ویلسون رو دوست دارم و باور دارم این بلندگو وضوح ، جداسازی و Sharpness مثلا Kharma رو و یا Speed یک الکترواستاتیک مثل Quad رو نداره و یا مثل B&W Prestige آقای خرمی اون Cleanness و احساس Neutrality و جداسازی رو به شنونده نمیده. ویلسون گسترش فرکانسی یک بلندگوی 4way رو نداره و شفافیت و نزدیکی صداش مثل یک الکترواستاتیک عالی نیست. البته در همه این شاخص هایی که گفتم ویلسون عقب تر می ایسته باید اعتراف کنم “فقط کمی عقب تر” عبارت مناسب تری هست. اما این مساله از نگاه من کاملا پذیرفته شده هست چون هر طراحی به هر حال یک Compromise هست. در مقابل ویلسون نقاط قوت زیادی هم داره و در شاخص های مهمی جلوتر از Quad و B&W Prestige می ایسته. مهمترین اونها از نظر من بافت صداست و اون Load خوشایند که باعث میشه ساعت ها از موسیقی لذت ببریم. ویلسون Body و یک حس Fullness داره که بقیه ندارند و لذت شنیدن صداش بیشتر از بقیه هست. تصویری یکپارچه و خوب با Smoothness خوب و جزئیات کافی . قبلا یک تحلیل مفصل از صدای ویلسون  نوشتم میتوانید آنرا بخوانید.

اما مساله مهم اینه که وقتی من به ویلسون گوش میکنم چیزی جلب توجه نمیکنه یعنی احساس ضعف در شاخصی نیست که توجه شنونده رو جلب کنه. شاید همون لحظه اگر صدا رو به یک بلندگوی دیگه مثل Kharma سوئیچ کنیم در شاخص هایی احساس بهتر بودن داشته باشیم اما در لحظه ای که به سیستم 8 گوش میکنید چیزی نیست که جلب توجه کنه و یا ذهن رو خسته کنه و یا آدم دلش بخواد یه چیزی در صدا بهتر بشه. من قبلا هم گفتم مهمترین مشخصه صدای ویلسون بالانس بودن اون به گوش من و سلیقه من هست.

صدای ویلسون آرامش و راحتی خاصی داره و کاملا کنترل شده هست. صدا پراکندگی و بیرون زدگی نداره و البته کاملا تداعی کننده یک صدای خاص هست به این معنی که وقتی با چشمان بسته ویلسون بشنوید میتونید حدس بزنید این صدا صدای ویلسون هست. ویلسون Neutrality و اون حالت Hyper detail و Sharpness رو نداره و اگر خیلی به خود صدا نزدیکتون نمیکنه اما آرامش موسیقی رو با خودش داره و شنونده رو بجای آزار دادن نوازش میکنه. اگر خیلی مثل Quad حالت Light و سریع نداره اما در مقابل یک Load خوشایند بر گوش داره با Liquidity بالا که اجازه میده از صدا لذت ببرید.

صدا با Krell دینامیک و ریتم خیلی خوبی داره و در ولوم های بالاتر هم صدا خیلی راحت پخش میشه. صدا مرده نیست و زنده هست هرچند این زنده بودن کمی با خودش احساس Softness و Round بودن رو داره و در مقایسه خیلی Vibrancy یک بلندگوی الکترواستاتیک رو نداره.

صدای ویلسون به گوش خیلی مخملی و نرم میاد اما با دینامیک خوب و شنیدن صداش اون حس موسیقی رو خوب منتقل میکنه. اون حس آرامش و لذت در صداش هست و خستگی کار روزانه رو از شما دور میکنه. صدای ناحیه وسط یک حالت Full داره ( Full Bodied) و واقعا شنیدن صدای خواننده ای که دوست دارم لذتبخش هست. صدا حالت Mechanical و اعصاب خورد کن حتی در مقیاس کم در دراز مدت نداره و یک ملاحت خاصی داره. Very Human Like

صدای 8 به اندازه Kharma حالت Real رو تداعی نمیکنه و به اندازه الکترواستاتیک ها نزدیک به سورس صدا نیست اما صدا Fluid ، Plush و راحت هست مثل کابل The Third . آیا من چیز بیشتری از صدا میخواهم ؟ نه

شنیدن صدای ویلسون 8 بعد از ساعتها بی شباهت به این نیست که از یک خواب خوب آدم بیدار میشه. یک حس خوبی صداش داره و همه این حرفهایی که من در مورد 8 زدم تنها بخاطر این بود که در این دنیای نامهربان ساعتی در کنار ویلسون خستگی کار رو و مسائل رو فراموش کردم. صدای Krell میتونه نزدیکی و گرمای طبیعی بیشتری داشته باشه. منظورم از گرما اون چیزی نیست که تو ذهن شماست و یک نوع احساس نزدیک بودن به سورس صداست. یعنی Presence صدای Krell میتونه بهتر باشه و من فکر میکنم دلیلش به Complex بودنش برمیگرده. صدای Krell میتونه شفاف تر باشه و Direct تر البته با Bloom ببشتر اما همین قدر هم برای من کافی است. در مجموع کمی Micro صدا تحت تاثیر محدودیت های Krell و کابل CAST بود.

هر موسیقی که من میشنیدم حس اش رو خیلی خوب به من منتقل میکرد، حس شادی یا اندوه. فرکانسهای بالا خیلی راحت و طبیعی صدا میداد حتی در ولوم های بالا و کاملا به Mid چسبیده بود.

– نداشتن خطای ریتم در صدای Krell یعنی آرامش و خسته نشدن ذهن

– صدای مخملی و راحت ویلسون یعنی در موسیقی فرو رفتن

– Openness و Flat بودن پاسخ دامنه و یکشکل بودن Timbre صدا در نواحی مختلف فرکانسی بلندگو یعنی جلب توجه نکردن سیستم

نی محمد موسوی رو گذاشتم با اینکه آقای رحمانی موسیقی سنتی گوش نمیده اما تحت تاثیر قرار گرفت ، چه صدایی میداد نی محمد موسوی.

خلاصه از نظر من Wilson 8 یک بلندگوی OK هست که من دوستش دارم اما چون قیمتش بالاست توان خریدش رو ندارم و انتقاد من به این جور کامپوننتها به قیمتهاشون برمیگرده. به هر حال کمپانی ها دوست دارند پول بیشتری از کاربران بگیرند و برای درآمدهای ما در ایران خرید این جور سیستمها کار آسانی نیست. در مورد قیمت ها بعدا بیشتر مینویسم.