ملکی که پریشان شد از شومی شیطان شد         باز آن سلیمان شد تا باد چنین بادا

توضیح: عکس بالا رو جناب آقای کیهانی لطف کردند و برام فرستادند، ازشون تشکر میکنم و خوشحالم که افتخار آشنایی با یکی از بهترین طراحان گرافیک ایران رو دارم.

آدرس سایت ایشون :

http://www.shahramkayhani.com/

گفتم در جریان باشید که از های فای خبری نیست که نیست …

آلبوم سر عشق استاد شجریان رو گوش بدید ، میگه :

به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم که دل به کس نسپارم …

شمایل تو بدیدم نه عقل ماند و نه هوشم …

مرا به هیچ بدادی و من هنوز برآنم               که از وجود تو موئی به عالمی نفروشم

حکایتی زدهانت به گوش جان آمد           دگر نصیحت مردم حکایت است بگوشم

این روزها هوا حس و حال بهار رو با خودش داره و سال 89 هم در چشم به هم زدنی گذشت ، باور میکنید یا نه 100 سال دیگه از من و شما خبری تو این دنیا نیست ، من که خوشم تو لحظه زندگی میکنم و نه در بند فردام و نه در افسوس گذشته، در همین لحظه خوشم.

من عمیقا اعتقاد دارم زندگی هدیه ای بی نهایت ارزشمنده که حتی باید تو هر شرایطی قدر لحظه لحظه هاشو دونست.

امروز ترا دسترس فردا نیست                     و اندیشه فردات بجز سودا نیست
ضایع مکن این دم ار دلت شیدا نیست         کاین باقی عمر را بها پیدا نیست

راستی به مناسبت شب عید سیب هارو حراج کردم ، زود دیر میشه عجله کنید…

من خیلی امیدوارم برند Audio Note بتونه تو ایران جایگاه واقعی خودش رو پیدا کنه.

این برند برای موفقیت در بازار ایران و جلب رضایت علاقه مندانی که حتی خیلی متمایل به لامپ نیستند فقط نیاز به دموی درست داره.

من معتقدم چه اونایی که صدای لامپ رو دوست دارند و چه اونایی که ترانزیستور رو ترجیح میدهند حتی با وجود ASR و Vitus اگر Audio Note رو تو شرایط درست بشنوند کاملا نظرشون در مورد آئودیونت تغییر کنه.

اولین مساله اینه که طراحی Audio Note کاملا مبتنی بر طراحی مینیمال و پاسخ میکرو هست و نمیتونیم برند دیگری رو در ایران پیدا کنیم که تا این حد مبتنی بر پاسخ میکرو باشه ، بنابراین آئودیونت رو نمیشه با چیز دیگری تو ایران Match کرد ، مثلا نمیتونیم بریم آمپ آئودیونت رو به Pre برندی مثل Krell یا Audio Research بزنیم . بنابراین نماینده آئودیونت باید بدونه این برند رو باید ست کاملش رو بیاره و آئودیو نت فقط با کامپوننت های خودش دمو بشه. مطمئن باشید اگر تو سیستم مبتنی بر برندهای دیگه اگر یک کامپوننت از آئودیونت در این Setup قرار بگیره صدای خروجی خوب نخواهد بود و آئودیو نت رو فقط باید با سیستم خودش Match کرد.

صدا گرفتن از آنالوگ با توجه به کلی تیون و ریزه کاری هایی که داره هم باید مورد توجه باشه و برای صدای آنالوگ هم وضعیت خیلی حالت Plug & Play نداره.

سورس دیجیتال تو قسمت Transport باید یا خود آئودیونت باشه یا ترنسپورتی که مثل CEC یا 47Labs آپ سمپلینگ نداشته باشه.

DAC سیستم حتما و حتما باید خود آئودیونت باشه و نه هیچ برند دیگری.

Pre و Power هم حتما حتما باید خود آئودیونت باشه.

کابل ها هم باید از خود آئودیونت باشند.

در مورد بلندگو هم بلندگوی خود آئودیونت پیشنهاد میشه و هم برندهای دیگری که حساسیت بالای 94 دی بی و امپدانس بالای 8 اهم دارند. آرتور سالواتوره یک لیستی تهیه کرده که جالبه :

http://www.high-endaudio.com/RECENT.html#Nov

AcuHorn rosso superiore 175
Affirm (formerly Maxxhorn) Lumination & Immersion
Apogee Acoustics Definitive Ribbon Speaker (very expensive)
Aspara Acoustics HL1 Horn Speaker
Audio Note ANE SEC Signature
Avantgarde Duo and Trio
BD-Design Oris and Orphean Models
Bottlehead Straight 8s (Discontinued)
Brentworth Sound Lab
Coincident (Total) Victory II (and most of their other models)
Decware (Various Models)
(DIY Hi-Fi Supply) Crescendo Ribbon Horn Speaker System
Fab Audio Model 1 (Toronto, Canada)
FAL Supreme-C90 EXW or EXII
Goodmans of England 5 or 612s
Horning Hybrids (Various models)
Klipschorn and La Scala
Living Voice OBX-R2 (UK)
Prometheus II
RL Acoustique Lamhorn 1.8 (Montreal, Canada)
Sonist Concerto 2
Sunlight Engineering 308
Supravox Open Baffle
Teresonic (Various Models)
Tonian Acoustics (Various Models)
WLM (Various Models)
Zingali Horns
Zu Defintion

اگر به این لیست خوب نگاه کنید میبینید آرتور فقط بر مبنای مچینگ امپدانسی و حساسیت بلندگو این لیست رو گذاشته ، من قبلا هم گفتم غیر از اینکه امپدانس و حساسیت بلندگو باید ok باشه جنس صداش هم باید مبتنی بر پاسخ میکرو باشه مثل بلندگوی ESP .

از بین برندهای بلندگوسازی که آرتور لیست کرده باید دید کدوم بلندگو تو میکرو پاسخ مناسب تری داره تا با آئودیونت پاسخ خوبی بده.

اگر ما درست صدا رو بفهمیم میتونیم بلندگوی مناسب آئودیونت رو انتخاب کنیم البته اگر فعلا کمی مشکله میشه از بلندگوی خود آئودیونت هم استفاده کرد و مطمئنا پاسخ بسیار خوب خواهد بود .

من معتقدم تو ایران همه تلاشها برای قانع کردن مخاطب برای رفتن به سمت لامپ بی نتیجه است اگر اول خودمون درست نفهمیم چگونه باید از پتانسیل لامپ استفاده کرد .

من کسی رو میشناسم که بعد از مدتها مطالعه (در مورد لامپ ها) و تست و حتی ساخت یک آمپلی فایر لامپی اومده به سمت خرید ASR و از نگاه من دلیل این موضوع این نیست که ASR یا ویتوس از آئودیونت بهترند ، من معتقدم آئودیونت از ویتوس و ASR تو میکرو پاسخ بهتری داره اما اگر تو شرایط درستی دمو بشه.

آئودیو نت اگر با شرایطی که نوشتم دمو بشه و اگر دمو کننده شرایط برق رو با کابل های برق مناسب و با AC Regenerator مناسب بهتر کنه مطمئنا مطمئنا همه کسانی که همین حالا ویتوس و ASR دارند نظرشون کاملا در مورد آئودیونت عوض خواهد شد.

امیدوارم نماینده این برند بتونه حق Audio Note رو ادا کنه و مخاطبان ای که پاسخ میکرو و صدای حسی رو دوست دارند بتونند به سیستم مورد علاقه شون دسترسی پیدا کنند.

فراموش نکنیم آئودیونت از نگاه من تنها صدایی بود که از بین آمپلی فایرهای لامپی پاسخ میکرو خوبی داشت و اصلا ملاک صدای خوب لامپی بودن نیست همونطور که هزاران هزار آمپلی فایر لامپی بد صدا تو بازار هست.

آخر هفته خوش بگذره

همین الان چه بارونی میاد ، دوباره عاشق شدم …

چند روزی بود سایت دیده نمیشد و مثل ماه پیش بخاطر بازدید بیشتر و لود شدن عکسهای زیاد قبل از اتمام ماه میلادی پهنای باند تموم شده بود.

این مشکل رو با تغییر و ارتقاء سرور حل کردم تا دیگه از این مشکل ها پیش نیاد فقط اگر کسی ایمیلی برام فرستاد و جوابی دریافت نکرد لازمه دوباره ارسال کنه.

این ارتقاء سرور برام هزینه زیادی داشت و هیچ سود مادی هم از این سایت عایدم نمیشه ، کار ما شده میوه چیدن عمو اکبر.

داستان عمو اکبر و میوه چیدنش اینه که یه آقایی تو شهر ما شهمیرزاد به اسم عمو اکبر یک باغ سیب داشت و موقع جمع آوری محصول اونقدر به فامیل و آشنا میگفت که بیان برای کمک و آخر کار کل پول فروش سیب هاش مساوی میشد با دستمزد اونهمه کارگری که آورده بود .

حالا داستان ما یه چیزی اون ور تر از عمو اکبر شده و همش باید هزینه کنیم اما نه هیچ سود مادی برامون داره و تازه کم هم تا حالا حرف نشنیدیم.

به هر حال میوه چیدن ما تو های فای ادامه داره 😉

خبری نیست ، گفتم بعد از ظهر جمعه که آدم حوصله اش سر میره کمی اینترنت بازی کنم و چیزی هم بنویسم.

اول اینکه من خیلی خوشحال میشم از Audio Note UK که الان آقای کاشانی نماینده اون هستند تو ایران استقبال بشه و اگر نماینده جدید این برند بتونند با آوردن بلندگوهای مناسب بالای 94 دی بی یک صدای خوب از این Audio Note در بیارند فکر میکنم خیلی بازار خوبی رو در پیش رو داشته باشه. Audio Note فقط و فقط نیازمند بلندگوی مناسب هست تا حتی بهتر از ویتوس و ASR صدا بده.

دوم اینکه به ذهنم رسید تو بخش معرفی سورس دیجیتال برندهای نزدیک هر انتخابم رو معرفی کنم:

Audio Note UK  -> Zanden Audio & 47Labs

Playback Design -> EMM Labs & Wadia

Weiss Medea -> Esoteric & APL NWO

تو لیست بالا تو کلاس صدای Audio Note دو برند Zanden و 47Labs سورس ها و DAC های خوبی میسازند و تو کلاس صدای Play Back Design دو برند EMM Labs و Wadia صدایی نزدیک دارند و تو صداهای کاملا Real در کنار Weiss برند Esoteric و APL صدای نزدیک دارند.

این هفته با مهندس صدای مارتن رو شنیدیم و مهندس اعتقادشون اینه بلندگو باید Transparent باشه مثل مارتن و خارما و بلندگوهای ریبونی و بلندگو باید صدایی Open داشته باشه. Open بودن صدا نیاز به چند درایوری بودن و تقسیم فرکانسی بین درایورها داره و Transparent بودن هم تا حد زیادی به سرعت پاسخ دهی درایور و دیستورشن اون درایور وابسته هست.

چیزی که بنظر من خیلی مهم هست جدا ندیدن بلندگو از آمپلی فایر هست ، اگر اشتباه نکنم (من حافظه ام خوب نیست) آرتور هم اینطور عقیده داشت که باید بلندگو و آمپلی فایر رو جدا از هم ندید و اونها رو در کنار هم دید، یعنی مهمتر از انتخاب یک بلندگوی خوب و یک آمپلی فایر خوب باید به Matching این دو توجه کرد. خیلی کم طراحانی هستند که روی این موضوع متمرکز شدند و من فقط تو سایت Audio Pax قبلا یه چیزهایی خوندم و فکر میکنم موضوع سازگاری این دو کامپوننت خیلی موضوع مهم و درخور توجه ای هست. ما تو ایران به این دلیل تو درآوردن صدای برندی مثل Audio Note موفق نبودیم که بلندگوهایی رو به اونها زدیم که مناسب اونها نبودند.

یکی از بلندگوهایی که توجه منو اخیرا جلب کرده بلندگوی Venture هست که فکر کنم توسط یک هنگ کنگی بنام didi تو اروپا ساخته میشه ، ببینید :

http://www.venture-audio.com/

اینم پست جدید رومی :

http://www.goodsoundclub.com/Forums/ShowPost.aspx?postID=15644#15644

High-End Audio vs. High-End understanding.

I know that in audio we use fucked-up terminology that over the course of years audio propaganda pimps of all calibers impended into minds of feeble audio people. High-End Audio in today world means nothing that what I feel, is it possible to clear up the definition of High-End Audio? Let see commonly understood by High-End Audio. Wikipedia might not be a reference source but it does reflect well the common understanding:
http://en.wikipedia.org/wiki/High-end_audio
If to clear up the BS that Wikipedia written then the sensible
“High-End Audio is a term used to describe a class of consumer home audio equipment marketed to audio enthusiasts ….solely on the basis of sound quality”
I do not think that I misquoted Wikipedia text; I just dropped the less relevant wording. Esoteric, advanced or novel sound reproduction technologies to punch the envelope of sound quality? Sounds about right. There is a twist in this definition. In my view High-End Audio is not a collection of techniques and methods but a collection of understandings.
Let embrace the “equipment solely on the basis of sound quality” definition and look at an example.  Let pretend that you have a very good setup with a lot of advance equipment that does fine sound. Somebody come to you and point out some specific problems of your sound. Let pretend that you paid attention, worked on the problems and fixed it. I think it is plausible scenario, would it be? Now less see what in this scenario was High-End Audio:
A) Your based on sound quality equipment
B) Your guest’s and eventually your understanding of what sound need to be
Obviously the answer would be “B” as “High-endness” of your equipment did not changed by only the application of your equipment changed.  Now, pretend that you have a very good and advanced listening techniques and know “how sound need to be” and “what is good for sound” but you have no “esoteric, advanced or novel sound reproduction technologies”, instead your awareness extrapolates the demanded sound quality from a preverbal “table radio” , are you participant of High-End Audio? I would say very much so.
So, challenge that what people out there understand as High-End Audio in fact just a meaningless term as meaningful as 0 degree in Fahrenheit scale. Can I offer my own definition of High-End Audio? Sure I can.
High-End Audio is a set of a person’s realizations how different sound reproduction techniques affect own interpretation of musicality and sound reproduction results. The High-End Audio expertise is to be waked up at 3AM, be given a let say TT with absolutely unknown characteristics of tonearm, cartridge and anything else and be asked to get from all of it Proper  Default Sound with using nothing else then just own hearing.  Interesting that in this  3AM example the final result you get is not as important as the direction you go for your  attempt to setup this TT.
So, High-End Audio is just an amorphous set of own comprehension, not wonder that the stupid audio industry never was able to sell it and to convert it to a tradable commodity.
Rgs, Romy the Cat

یکی ایمیل زد و سوالی در مورد این سیستم سونی های اند من پرسید :

جناب اکبری سلام
وقتتون به خیر
درباره  پست آخر شما که درباره اون ضبط سونی بود
میشه بفرمایین که چطور اون سیستم صدای بهتری از یک سیستم  دیجیتال امروزی  دارد؟
یک بخش قضیه که بر میگرده به تجربه شنیداری برای من پذیرفتنی بود با توجه به مسائلی نظیر آکوستیک بودن محیط شنیدن صدا  و همینطور نوشته هایی که در پست های پیشین نوشته بودین ولی این بخشش که خروجی سیستم های امروزی بدتر از خروجی اون  ضبط سونی  هست برام مبهم هست
که چطور امکان داره اینجور باشه
ممنون خواهم شد توضیحی بفرمایین
البته فروم باز نشد که اونجا کامنت ها  و احیانا نظر شما را پای مطلب بخونم
از توی  گوگل ریدر مطلب رو خوندم
با سپاس

خب من فکر میکنم صدای سیستم صوتی های اند من یعنی سونی تقریبا بهترین صدایی هست که تا امروز شنیدم. دلیل این موضوع این نیست که من از این صدا خاطره دارم یا از این جور تفسیرها ، به شما میگم صدایی که از این سونی میاد بیرون بهترین صدایی هست که تابحال شنیدم. اولا دقت کنید این سونی صداش مثل پرتابل های ارزانی که اینروزها سونی و سامسونگ و پاناسونیک میسازند نیست، این سونی سال 1368 خریداری شده و هم ساخت ژاپن هست و هم کیفیت هد اش بینهایت عالیه، بعد از بیست سال هد این ضبط کیفیتش رو خیلی خوب حفظ کرده و کلا کیفیت ساخت این سونی اصلا قابل مقایسه با محصولات الان تو بازار نیست.

بلندگوی این سونی حالت تک درایوری داره و توییتر هم تو همون محور میدرنج قرار داره (مثل Tannoy) و این موضوع باعث شده ما صدایی یکپارچه تر از 3way ها تو اتاق های معمول داشته باشیم. ولتاژ منبع تغذیه اون 9 ولت هست (یعنی توان خروجی قاعدتا کمتر از 10.1 وات باشه) و صدای درایورهاش حالتی Emotional داره مثل بلندگوهای حسی با درایورهای کاغذی مثل ESP .

بلندگوی این سونی پهنای باند فرکانسی زیادی نداره و نه High خیلی گسترش یافته ای داریم و نه باس گسترش یافته اما نکته مهم اینه که تو این ناحیه میانی ما فوق العاده صدای داینامیک و حسی رو از این بلندگو میشنویم خصوصا Weight و میکرو داینامیک اش که عالیه. حسن این درایورها اینه که با توانی کمتر از 10 وات صدای نسبتا بلندی رو بدون کلیپ سیگنال میده و این نشون میده حساسیت این درایورها بالاست و صدای خروجی هم یکپارچه هست و هم حسی و دوست داشتنی.

نکته مهم دیگه اینه که این سونی نوار کاست رو خیلی عالی پخش میکنه که این خودش بزرگترین حسن هست ، من نوارهایی از استاد شجریان دارم که خیلی سالها پیش با کیفیت بسیار عالی روی بهترین های اون موقع مثل TDK و Sony و Denon ضبط شدند و این آنالوگ بودن رکورد و پخشش با کیفیت عالی این سونی یکی از بهترین تجربه ها رو با صدا برای شنونده رقم میزنه.

خب سورس که شده آنالوگ (نوار Tape) و کیفیت نوارهام که آنالوگ رکورد شدند عالیه (چون اون موقع تو استودیوها همه چیز آنالوگ و خوب بود و مثل الان نبود که استودیوها دیجیتال شده و مهندسان صدا کارشون شده شاشیدن به صدا) و کل سیگنال از هد دستگاه تا بلندگو کمتر از 2 طبقه مدار ترانزیستوری هست که مجموعا فاصله هد تا بلندگو 20 سانتی متر هم نمیشه. این همه سادگی و کوتاهی مسیر سیگنال همونجوری که طراح 47 Labs و بقیه مینی مالیست ها از جمله آرتور سالواتوره معتقدند نتیجه اش میشه صدایی که بهترین پاسخ رو تو میکرو داره.

اما چرا صنعت صدا موفق نبود و صدای این سونی من بهتر از اون چند صد هزار دلاری ها مثل Goldmund ست؟

چون صنعت صدا تو همه بخشها به سمت پیچیده تر کردن و از بین بردن پاسخ میکرو رفت، آنالوگ شد دیجیتال و این تبدیل به همراه پردازشهای دیجیتال کلی از اطلاعات میکرو رو که لطافت و ظرافت موسیقی رو با خودش داشت از بین برد.

آمپلی فایرها هر روز بخاطر توان بیشتر تعداد طبقاتشون بیشتر میشد و فیدبک منفی هم بیشتر  و کلا ساختار پیچیده تر شد، کابل ها بلند تر و پیچیده تر شدند با فیلترهایی که سر راهشون گذاشته شد.

بلندگو ها هم گرچه گسترش فرکانسی شون بیشتر شد اما اون هم به لطف پیچیدگی بیشتر و از بین بردن میکرو صدا ممکن شد، فقط پاسخ فرکانسی دامنه Flat تر شد اما تو بقیه چیزها خرابکاری رخ داد.

همه و همه دست به دست هم داد تا من بگم “خاک بر سر صنعت صدا” که یکی 400 میلیون هم پول Goldmund سوئیسی بده نمیتونه صدای سونی من رو بشنوه.

خوش بگذره

دیروز به اینترنت دسترسی نداشتم که عید رو تبریک بگم.

مارتن تا این لحظه خیلی خوب به دل علاقه مندان نشسته ، قبلا هم به آقای رحمانی گفتم تا میشه بقیه بلندگوها رو بفروشند چون با اومدن مارتن و بعدش هم ESP فروش بقیه برندها سخت میشه همونجوری که با اومدن ویتوس و ASR فروش برندهای دیگه تو کلاس قیمتی این دو برند سخت شد.

من یک توصیه به شنوندگان مارتن دارم اونم اینکه برای قضاوت درست در مورد یک صدا باید خودشون اون صدا رو بشنوند و بدون هیچ پیش زمینه ای از حرف های فروشندگان، مجلات و … در مورد مارتن اول ببینند حس شنیداری خودشون چی میگه.

متاسفانه یکی از عوامل ایجاد اشکال اینه که ما بجای تکیه بر حس شنیداری خودمون ذهنمون رو تابع حرف های دیگران کنیم (اکثر اوقات دیگران بیشتر از کمک به ما باعث سرگردانی ما میشوند). اگر کسی نمیتونه با گوش خودش تشخیص بده من حتی بهش پیشنهاد هم نمیکنم که بره مارتن رو بشنوه اما اگر کسی به گوش خودش اعتماد داره باید بدونه تنها ملاک درست قضاوت همون حس شنیداری خودش هست و نه حرف ها و نظرات کسانی که بخاطر منافعشون دوست دارند مخالفت کنند.

قبلا توضیح دادم ما دو شاخص ماکرو و میکرو داریم ، مارتن ماکرو خوبی داره و بلندگوی ESP میکرو خوبی ، وقتی ماکرو صدا خوبه یعنی صدا خیلی شفاف و کریستالی هست و صدا حالتی زنده و Real داره و ما برای اینکه با این نوع بلندگو صدایی بالانس بگیریم باید Upstream ای رو باهاش Match کنیم که اطلاعات میکرو رو مثل Texture ، Micro Dynamic رو حذف نکرده باشه و بهترین حالت اینه با مارتن ما به سمت سورس آنالوگ و آمپلی فایر هایی مثل آئودیو نت و ویتوس بریم.

تو انتخاب سورس دیجیتال هم بهتره سراغ اون سورس های حسی مثل آئودیونت بریم.

اگر مارتن رو با جورما و ویتوس و یک سورس آنالوگ (یا سورس دیجیتال Emotional ) خوب جمع کنید هم تو ماکرو صدای خوبی دارید و هم تو میکرو پاسخ قابل قبولی دارید و میتونید در درازمدت هم از موسیقی لذت ببرید و هم اون حالت صدا براتون جذاب باشه.

حالا اگر ما بلندگویی انتخاب کنیم که تو میکرو پاسخ خوبی داشته باشه مثل ESP در نهایت ما میتونیم تو میکرو از ست مارتن ویتوس صدای بهتری تو میکرو بگیریم اما تو ماکرو طبیعتا از مارتن جورما عقب میمونیم اما من نگاهم اینه تو هر دو حالت صدا اونقدر جذاب هست که بشه هم در دراز مدت به موسیقی گوش کرد و هم از شنیدن چنین صدایی لذت برد.

پس یادتون باشه مارتن نیاز به Matching درست داره تا بتونه شنونده رو در دراز مدت راضی نگه داره و من ویتوس و جورما رو پیشنهاد میدم با یک سورس آنالوگ خوب . حالا اگر کسی بیاد به مارتن آمپ بد پر توان ترانزیستوری یا لامپی بزنه و کابل ها رو اشتباه انتخاب کنه و سورس رو هم سورسی آنالیتیکال انتخاب کنه ، طبیعتا صدا حالتی خشک و در درازمدت آزاردهنده پیدا میکنه و وضعیت خراب میشه همونجوری که صدای منگر قبل از اومدن ASR جذابیت خیلی کمتری داشت به نسبت زمانی که ASR اومد.

من دنبال ESP هم هستم و پروژه بعدی اینه آقای رحمانی رو راضی کنیم ESP بیاره تا شنوندگانی که صدای Emotional رو بیشتر دوست دارند (مثل صدای میدرنج آلگزاندریا) به سمت خرید ESP بروند اما چیزی که مهمه اینه که با مارتن و ویتوس و جورما و SME میتونید صدایی بشنوید که بی اندازه (تکرار میکنم بی اندازه) جذاب و باحال هست و از نگاه من این صدا آخر صدای Real تو شاخص ماکرو هست.

نکته دیگری که باید در مورد مارتن سوئدی بگم اینه این بلندگو از درایورهایی تو میدرنج و توییتر استفاده کرده که برندهای دیگه ای که از همین میدرنج و توییتر استفاده کردند قیمت هاشون حداقل دو برابر قیمت مارتن هست. شک نکنید مارتن (همونجوری که قبلا هم گفتم) حداقل دو برابر قیمتش در مقایسه با دیگر برندهایی که صدایی Real دارند می ارزه. مثلا سوپریم فقط قیمت میدرنجش 12500 دلار هست و هیچ بلندگوی دیگری تو دنیا حتی با دو برابر قیمت سوپریم هم از چنین درایوری استفاده نکرده.

آخر حرفم اینه حتی به تعریف های من هم اصلا توجه نکنید و خودتون صدا رو بشنوید ، هیچ چیزی جز حس شنیداری شما نباید ملاک قضاوت قرار بگیره و من تمام سعی ام اینه برندهایی بیاد تو ایران که علاقه مندان صدای خوبی بتونند بشنوند اما معتقدم خود شما باید انتخاب کننده باشید و نه بر مبنای پیشنهاد من خرید کنید و نه بر مبنای موافقت یا مخالفت بقیه. اگر کسی سوالی در مورد این برند داره میتونه از من بپرسه و من براش توضیح میدم که چرا مارتن آخر صدای Real هست و هیچ بلندگوی دیگری تو ایران تو شاخص صدای Real مثل Quad و منگر و بلندگوهای ریبونی … نمیتونه با این بلندگو رقابت کنه.

یه نکته دیگه ای که یادم اومد اینه که من بیشتر Coltrane و Supreme رو پیشنهاد میکنم و خیلی روی Momento تاکیدی ندارم و اگر کسی خواست بیشتر از Coltrane هزینه کنه من پیشنهادم اینه به سمت Supreme بره و نه Momento.

مطمئن هستم مارتن و ESP تقریبا جای همه بلندگوها رو تو کلاس قیمتی خودشون تو ایران خواهند گرفت ، شک ندارم…

خوش باشید

هر پیشنهادی برای جمع کردن یک سیستم صوتی از روی یک دیدگاه خاص هست که نمیشه اون پیشنهاد رو بخشی اش رو اجرا کنیم و بخشی اش رو به سلیقه خودمون اجرا نکنیم.

من برای بار 100 ام تکرار میکنم بلندگوی مارتن نیاز به کابل جورما داره ، هم کابل برق جورما و هم کابل بلندگو و هم اینترکانکت جورما ، اگر کسی این قسمت رو حذف کنه و بجاش بره از یک کابل دیگه استفاده کنه عملا کار خراب میشه. وضوح مارتن طوری هست که به راحتی صدای Upstream خودش رو مونیتور میکنه و نیاز به یک کابل بسیار خوب داره. نکته دیگه اینکه مارتن بخاطر سریع بودن پاسخ دهی درایور هاش نیاز داره با کابل و آمپ و سورسی Match بشه که از لحاظ هارمونیکی Rich تر باشند و هر کابلی نمیتونه پاسخ مناسبی با مارتن داشته باشه.

هیچکدوم از کابل هایی که آقای رحمانی و بقیه وارد کنندگان تو ایران وارد میکنند مناسب برای بلندگوی مارتن نیستند و اینو باید از ذهنتون بیرون کنید که بدون جورما بتونید از مارتن اون 100 درصد کاراییش رو بگیرید.

بدون جورما و با کابل های تو ایران شما فقط از 60 درصد کارایی مارتن سود میبرید ، به هر حال انتخاب با شماست که با کابل های تو ایران صدایی نسبتا Lean و Bright رو گوش کنید و یا با استفاده از جورما یک صدای Sweet و فوق العاده رو با مارتن تجربه کنید. اگر یادتون باشه خارما هم خیلی به کابل حساس بود و کلا Quad و منگر و بلندگوهای مبتنی بر درایور های سریع آکوتان نیاز به کابل و Upstream خوب دارند. همونجوری که قبلا ASR اومد و من بارها نوشتم منگر نمیتونه همه پتانسیل ASR رو مشخص کنه و باید Tidal جایگزین منگر بشه الانم میگم کسانی که ASR و Vitus دارند زمانی میتونند بهترین صدا رو بشنوند که از بلندگوی مارتن همراه با کابلهای جورما استفاده کنند. جمع کردن ASR با بلندگویی غیر از مارتن و کابلی غیر از جورما و نیز جمع کردن Vitus و مارتن بدون کابل جورما چیزی نیست که مورد پیشنهاد من باشه.

انتخاب با خودتونه اما مطمئن باشید اون نتیجه ای که باید رو نمیگیرید ….

مایکل فرمر اینطور نوشته :

http://www.stereophile.com/floorloudspeakers/205marten/

The Coltrane is the company’s “statement” product, and at $50,000/pair, you expect more than a short riff improvised on a familiar theme. Olofsson went for top-of-the-line German Accuton drivers (known as Thiel and Partners elsewhere in the world, but not in the US because of Thiel Audio), including a custom version of Accuton’s ultra-expensive, ¾”, diamond-diaphragm inverted-dome tweeter, similar to the one used in Avalon’s Eidolon Diamond loudspeaker.

How expensive is “ultra-expensive”? For the diamond-tweeter option, Avalon adds $10,000 to the price of the standard Eidolon. Making the synthetic-diamond diaphragm requires a great deal of heat and pressure and a heap of engineering expertise. It’s not easy to do, but the resulting stiffness, low mass, and ability to channel heat yield many measured benefits, not least of which is the raising of the tweeter’s resonant frequency to well above the audioband.

As this review was being prepared, B&W announced its own diamond tweeter. Press-conference attendees were shown some impressive measurements demonstrating that, while the resonant frequency of B&W’s previous best metal-dome tweeter was also out of the audible bandwidth, the rise to the inevitable peak began within it. With diamond offering a much higher-frequency dome resonance than metal, the new tweeter’s response appeared to be remarkably flat to well beyond 20kHz; I trust Accuton’s will show similarly good behavior. For around $10,000 at retail, it had better!

The Coltrane’s midrange driver is a 4″ concave ceramic cone made by Accuton to Mårten’s specifications. Generating the bottom octaves are two off-the-shelf 9″ ceramic cones, also by Accuton.

Adding to the Coltrane’s expense is its enclosure, made of carbon fiber and honeycombed Kevlar laminate by a Swedish company that supplies composite structures to the aeronautical and marine industries, and whose owner is an audiophile. A one-piece mold containing two carbon-fiber shells sandwiching a 1″-thick insert of honeycombed Kevlar is baked at 300º in a vacuum oven to produce a curvaceous, lightweight, ultrarigid enclosure weighing about 22 lbs—Mårten goes for stiff and light as opposed to dense and damped. Internal bracing and a downward-firing 4″ port are also incorporated into the molding process. The speaker’s integrated structure allows the front baffle—made of viscoelastic, constrained-layer-damped, 2″-thick hardwood and MDF—to be bolted securely to the enclosure in three places. The midrange driver is housed in a subenclosure attached to the front baffle but isolated from the composite structure, which is heavily damped with an asphalt-like material.

Given the enclosure’s relatively low mass, I asked Leif Mårten Olofsson about its resonant frequency, which I suspected was in the midband. He confirmed that it was around 1kHz, but added that this was easily damped out by the Coltrane’s extremely narrow Q factor. I’m as curious as you are to see what John Atkinson’s accelerometer measurements show.

Crossover points at 300Hz and 4kHz ensure that fundamental frequencies generated by musical instruments and voices fall comfortably within the midrange driver’s passband and away from the driver transition points. The crossover itself features point-to-point wiring, its components secured using a vibration-reducing viscoelastic adhesive. The crossover is inside the speaker, behind the port and close to the two sets of WBT binding posts, to which it is connected using internal cables by Jorma Design, also of Sweden. Mårten recommends biwiring the Coltranes with Jorma cables.

A pair of heavy, polished steel crossbraces fitted with Black Diamond Racing cones support the enclosure and, with the addition of four Black Diamond Racing pucks, provide sufficient clearance for the port’s optimal performance.

In short, there’s nothing mysterious going on here: just ultra-high-quality drivers and careful attention paid to enclosure construction, with an emphasis on rigidity and vibration control, plus computer-aided crossover design and execution. Like any other modern speaker designer who relies on computer programs such as DRA Labs’ MLSSA, Olofsson’s ears remain the final arbiters. The designer claims that the Coltrane’s frequency response is 20Hz–100kHz, –3dB, with the port tuned to 23Hz, though the specs on the Mårten Design website claim ±2dB with the port tuned to 19Hz.

Coltrane Time
Despite its price and its promise of ultrahigh performance, the Coltrane is surprisingly compact—not much bigger than my reference Wilson Audio WATT/Puppy 7s—and lacks sex appeal when compared with, say, the stunning-looking Sonus Faber Stradivari Homage. But then, most speakers lose out in that comparison. With its grooved wooden front baffle (available in maple, cherry, oak, or walnut), the Coltrane has an appealingly Scandinavian look. Still, after first reminding me of a sauna door, the baffle’s shape then brought a surfboard to mind. Many observers see a resemblance to the Kharma speaker line. Between the carbon-colored enclosure, the grooved baffle, the black-and-white ceramic drivers, and the aluminum cross braces, the Coltrane sends a mixed visual message that some visitors to my listening room found attractive and others didn’t.

The Coltranes fit comfortably in my room, where I first placed them on the masking-tape outlines of the WATT/Puppy 7s’ positions—not far from the masking-tape outlines used for the just-departed Sonus Faber Stradivaris and Krell Resolution 1s (reviewed in, respectively, the January 2005 and November 2004 issues of Stereophile). Initially, I toed-in the Mårtens so that their tweeter axes crossed just behind my listening position. A multiposition switch next to the speaker terminals allows ±2dB of adjustability, in 0.5dB increments, in the usual “room bump” (or dip) region of 40–80Hz.

So positioned, the Coltranes were a sonic slap in the face compared to the easy-fit, Dockers-like performance of the Stradivari or the Krell Resolution 1. If those speakers were about delivering big, velvety pictures or—to make an automotive analogy—soft, luxurious, shock-absorbing rides, the Coltranes were more forward and about detail, powers of ultra-resolution, and the exhilarating, tightly sprung, road-hugging, steering-wheel-communicating handling of a European sports car.

The Coltranes drew a tighter, more compact picture than either the Sonus Fabers or the Krells, but one with astonishingly sharp focus and weighty image solidity. While those two speakers sounded slightly warm and tended to cushion images in velvet, the Coltrane tended to carve away adjacent space, leaving images free to float in dramatic three-dimensional relief. The Coltrane’s musical grip was firm and well-controlled from the midband up, and while it didn’t sound etchy or bright, the presentation was revealing of every flaw that preceded it in the recording and reproducing chains. If there was tape hiss, the Coltrane let me know about it. That was fine with me, but the lack of midbass weight wasn’t. It produced somewhat skeletal pictures of heads without bodies, orchestras sans venues.

Giant Steps
As originally set up, the Coltrane presented a lightweight picture exacerbated by the tweeter’s near-infinite high-frequency extension. Getting the speaker to sound good was relatively easy, but getting it to sing for its $50,000 supper was another matter. That’s not meant as criticism—any ultra-hi-rez, high-performance speaker will demand an equal amount of attention paid to precise placement and careful choice of associated gear.

Getting the Coltranes in proper tonal and spatial balance required a combination of tiny changes in the speakers’ distances from the front and side walls, as well as tweaking their 40–80Hz switch positions. Toe-in was also critical in balancing the tweeters’ contribution to the overall picture. While getting the bass locked in lessened the diamond tweeter’s overbearing personality, I had to toe the speakers out more than usual (the tweeter axes now crossed farther behind my listening position) to both open the soundstage dimensions and create a smooth, sweet, but still wide-open high-frequency presentation.

One final change was necessary to lock in the Coltrane’s sound: using Mårten’s cable of choice, the Jorma Design #1. I’ve used Harmonic Technology’s combination of Magic Woofer and Tweeter cables for all of my recent speaker reviews, and have found their performance to be basically “out of the way”; the Harmonic Techs properly expressed the relative warmth and opulence of both the Krell Resolution 1 and the Sonus Faber Stradivari.

Yet when I’d optimized the Coltranes to the best of my abilities, I still found the sound a bit bright and spotlit on top, slightly lean on bottom. The issue wasn’t one of “personality”—every speaker’s got one—but of balance. A speaker shouldn’t impose an imprint on every piece of music it reproduces, or at least it shouldn’t be noticeable over time.

Because both Olofsson and his US distributor, Sound Advice, pushed the Jorma Design cables on me and I’d refused the offer—wanna see a room’s worth of cables?—I felt I owed it to them to at least try their recommendation, which anyway is what the speakers are wired with internally. The biwired pair of WBT spade lugs protruding from the Jorma Design #1’s cylindrical termination housing are marked Highs and Lows; I don’t know if some kind of filtering is taking place, but with the Jormas in place, the Coltranes, which had already sounded impressive if somewhat brittle on top and lacking body below, cohered as they hadn’t before. The top end, still ultra-extended and detailed, was now transparent and silky-smooth, the midbass more pronounced and fleshed-out, the bass fuller and more tactile. Given the Harmonic Tech cables’ outstanding performance in all of the aforementioned parameters, their lack of synergy with the Coltranes remains a puzzle.