یکی ایمیل زد و سوالی در مورد این سیستم سونی های اند من پرسید :

جناب اکبری سلام
وقتتون به خیر
درباره  پست آخر شما که درباره اون ضبط سونی بود
میشه بفرمایین که چطور اون سیستم صدای بهتری از یک سیستم  دیجیتال امروزی  دارد؟
یک بخش قضیه که بر میگرده به تجربه شنیداری برای من پذیرفتنی بود با توجه به مسائلی نظیر آکوستیک بودن محیط شنیدن صدا  و همینطور نوشته هایی که در پست های پیشین نوشته بودین ولی این بخشش که خروجی سیستم های امروزی بدتر از خروجی اون  ضبط سونی  هست برام مبهم هست
که چطور امکان داره اینجور باشه
ممنون خواهم شد توضیحی بفرمایین
البته فروم باز نشد که اونجا کامنت ها  و احیانا نظر شما را پای مطلب بخونم
از توی  گوگل ریدر مطلب رو خوندم
با سپاس

خب من فکر میکنم صدای سیستم صوتی های اند من یعنی سونی تقریبا بهترین صدایی هست که تا امروز شنیدم. دلیل این موضوع این نیست که من از این صدا خاطره دارم یا از این جور تفسیرها ، به شما میگم صدایی که از این سونی میاد بیرون بهترین صدایی هست که تابحال شنیدم. اولا دقت کنید این سونی صداش مثل پرتابل های ارزانی که اینروزها سونی و سامسونگ و پاناسونیک میسازند نیست، این سونی سال 1368 خریداری شده و هم ساخت ژاپن هست و هم کیفیت هد اش بینهایت عالیه، بعد از بیست سال هد این ضبط کیفیتش رو خیلی خوب حفظ کرده و کلا کیفیت ساخت این سونی اصلا قابل مقایسه با محصولات الان تو بازار نیست.

بلندگوی این سونی حالت تک درایوری داره و توییتر هم تو همون محور میدرنج قرار داره (مثل Tannoy) و این موضوع باعث شده ما صدایی یکپارچه تر از 3way ها تو اتاق های معمول داشته باشیم. ولتاژ منبع تغذیه اون 9 ولت هست (یعنی توان خروجی قاعدتا کمتر از 10.1 وات باشه) و صدای درایورهاش حالتی Emotional داره مثل بلندگوهای حسی با درایورهای کاغذی مثل ESP .

بلندگوی این سونی پهنای باند فرکانسی زیادی نداره و نه High خیلی گسترش یافته ای داریم و نه باس گسترش یافته اما نکته مهم اینه که تو این ناحیه میانی ما فوق العاده صدای داینامیک و حسی رو از این بلندگو میشنویم خصوصا Weight و میکرو داینامیک اش که عالیه. حسن این درایورها اینه که با توانی کمتر از 10 وات صدای نسبتا بلندی رو بدون کلیپ سیگنال میده و این نشون میده حساسیت این درایورها بالاست و صدای خروجی هم یکپارچه هست و هم حسی و دوست داشتنی.

نکته مهم دیگه اینه که این سونی نوار کاست رو خیلی عالی پخش میکنه که این خودش بزرگترین حسن هست ، من نوارهایی از استاد شجریان دارم که خیلی سالها پیش با کیفیت بسیار عالی روی بهترین های اون موقع مثل TDK و Sony و Denon ضبط شدند و این آنالوگ بودن رکورد و پخشش با کیفیت عالی این سونی یکی از بهترین تجربه ها رو با صدا برای شنونده رقم میزنه.

خب سورس که شده آنالوگ (نوار Tape) و کیفیت نوارهام که آنالوگ رکورد شدند عالیه (چون اون موقع تو استودیوها همه چیز آنالوگ و خوب بود و مثل الان نبود که استودیوها دیجیتال شده و مهندسان صدا کارشون شده شاشیدن به صدا) و کل سیگنال از هد دستگاه تا بلندگو کمتر از 2 طبقه مدار ترانزیستوری هست که مجموعا فاصله هد تا بلندگو 20 سانتی متر هم نمیشه. این همه سادگی و کوتاهی مسیر سیگنال همونجوری که طراح 47 Labs و بقیه مینی مالیست ها از جمله آرتور سالواتوره معتقدند نتیجه اش میشه صدایی که بهترین پاسخ رو تو میکرو داره.

اما چرا صنعت صدا موفق نبود و صدای این سونی من بهتر از اون چند صد هزار دلاری ها مثل Goldmund ست؟

چون صنعت صدا تو همه بخشها به سمت پیچیده تر کردن و از بین بردن پاسخ میکرو رفت، آنالوگ شد دیجیتال و این تبدیل به همراه پردازشهای دیجیتال کلی از اطلاعات میکرو رو که لطافت و ظرافت موسیقی رو با خودش داشت از بین برد.

آمپلی فایرها هر روز بخاطر توان بیشتر تعداد طبقاتشون بیشتر میشد و فیدبک منفی هم بیشتر  و کلا ساختار پیچیده تر شد، کابل ها بلند تر و پیچیده تر شدند با فیلترهایی که سر راهشون گذاشته شد.

بلندگو ها هم گرچه گسترش فرکانسی شون بیشتر شد اما اون هم به لطف پیچیدگی بیشتر و از بین بردن میکرو صدا ممکن شد، فقط پاسخ فرکانسی دامنه Flat تر شد اما تو بقیه چیزها خرابکاری رخ داد.

همه و همه دست به دست هم داد تا من بگم “خاک بر سر صنعت صدا” که یکی 400 میلیون هم پول Goldmund سوئیسی بده نمیتونه صدای سونی من رو بشنوه.

خوش بگذره