امروز روز تولد دوستی هست که با بودنش به من آموخت انسان بودن و روح بزرگ داشتن فقط مال قصه ها نیست.

من همیشه عاشق انسان های بزرگ بودم ، گاندی که بینهایت دوسش دارم و ابراهیم که برام همیشه یک چیز باور نکردنی بوده.

ممکنه دوروبرمون پورشه پانامرا یا مازراتی کواترو ببینیم ، ممکنه زیباترین جاهای دنیا رو از نزدیک ببینیم اما خیلی خیلی شانس میخواد با انسان هایی آشنا بشیم که به معنای واقعی روح بزرگی دارند.

شریعتی هم عاشق ماسینیون بوده اگر نوشته هاشو در کتاب کویر بخونید در توصیف این روح بزرگ نوشته.

برای من تو همه تجربیاتی که داشتم هیچ چیزی جذاب تر از آشنایی با این آدم ها نیست. این آدم ها شاید تعدادشون تو دنیا به تعداد انگشتان دست هم نرسه شایدم بیشتر نمیدونم حسم اینه تعدادشون بینهایت کم هست.

توصیفی براشون ندارم فقط میتونم بگم این انسان ها بزرگند.

اخیرا هم خیلی اتفاقی و تصادفی انسانی رو دیدم که حس کردم این مرد هم از جنس همون آدمهایی هست که من خیلی دوستشون دارم .

دیدن این آدمها حس خیلی خوبی به من میده و به این باور کمک میکنه که تو همین دنیا هنوز نشانه های خدا رو میشه در انسان هایی دید.