این نوشته بخش دوم همون بحث ویژوال هاست که بنظرم اومد نکاتی رو بهش اضافه کنم.
هر فردی در تقابل با ویژوال های دیگران روشی برای واکنش نشون دادن داره که بنظر من دو حالت داره. این دو حالت ریشه در نگاه شخص داره، اگر ما به ویژوال ها دید تک بعدی داشته باشیم و کل فضا رو یک میدان تک بعدی مسابقه فرض کنیم که یا ویژوال ما با ارزش تر هست یا کم ارزش تر در اونصورت این فضا حالت ای رو پیدا میکنه که تا حد زیادی ما در فضای های فای خودمون شاهدش هستیم.
در این فضا ما بجای لذت بردن از ویژوال هامون خیلی حساس به حرف ها و ویژوال های دیگران هستیم و یه جورایی اگر احساس کنیم عقب موندیم ناراحت میشیم و اگر احساس کنیم جلوتریم خوشحال.
بنابراین در این فضا کسی که چنین نگاهی داره بجای لذت بردن از ویژوالش درگیر ارتباطی میشه که با نگرانی و حس رقابت همراه هست چرا که ارزش گذاری اون آدم مبتنی بر رقابت با دیگر ویژوال هاست.
در حالت دوم شخص این اعتقاد رو داره که ارزش هر ویژوالی با ویژوال های دیگه و در تطبیق با واقعیت سنجیده نمیشه و شخص سعی میکنه از ویژوال های خودش لذت ببره بدون اینکه ناراحت این باشه که دیگران چه ویژوال هایی دارند.
این شخص سعی میکنه همون ویژوال خودش رو با تقابل دیگر ویژوال ها بهتر شکل بده و نه اینکه بیاد مثل دیگری فکر کنه و ویژوال های اونو در خودش ایجاد کنه.
بنابراین در حالت دوم شخص مستقل فکر میکنه و مستقل حس میکنه و از ارتباط با ویژوال های دیگر تنها به بهتر کردن ویژوال هاش فکر میکنه و همیشه از ویژوال هاش لذت میبره.
تو حالت اول شخص بجای لذت از ویژوال هاش همش در فکر حرف ها و ایده ها و ویژوال های دیگرانی است که فکر میکنه نباید از اونها عقب بیفته و این حالت حساسیتی ایجاد میکنه که همه ما این فضا رو در های فای ایران تا حدی حس کردیم.
مثلا در دنیای اعتقادات هم این چیز ها هست. همه ما میدونیم موضوعاتی مثل خدا و مذهب چیزهایی است که بنظر من با علم نه میشه اثباتشون کرد و نه رد. بنابراین مذهب باوری پایه علمی نمیتونه داشته باشه و عده ای به خدا و مذهب باور دارند و عده ای هم اصلا باور ندارند. ما در تقابل این دو گروه کسانی رو در هر دو سمت میبینیم که این واقعیت رو پذیرفتند که انسان میتونه باورهای متفاوتی داشته باشه و کسانی رو هم میبینیم که همیشه در فکر القاء ایده خودشون به گروه مقابل هستند.
من از کسانی که با هر ویژوالی فکر میکنند فقط ویژوال خودشون باید وجود داشته باشه چون ارزشش بیشتره خوشم نمیاد و آدم هایی رو دوست دارم که دلشون نمیخواد همه مثل هم فکر کنند و مبنای ارزش گذاری اونها لذت خود شخص هست البته تا زمانی که به دیگری صدمه نزنه.
این موضوع بنظر من مهم هست و بیشتر از این قابل بحث خصوصا ما ایرانی ها که بیشتر وارد کننده و تاثیر پذیر بودیم تا خلق کننده و تاثیر گذار شاید در همه زمینه های فکری بیشتر دوست داشتیم جزو گروه اول باشیم و نه گروه دوم.
متن بالا رو خیلی سریع نوشتم فقط امیدوارم خواننده منظورم رو خوب متوجه شده باشه و شاید این نوشته رو با مثال هایی تکمیل ترش کنم.
از های فای لذت ببرید، فراموش نکنید عمر ما خیلی کوتاهه پس خوش باشید